ਮੀਰ ਆਤਿਸ਼
ਇਹ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਇਹ ਜੰਨਤ ਨੂੰ ਦੋਜ਼ਖ਼ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ ਇਹ ਖੂੰ-ਖਾਰ ਦਰਿੰਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੂੰਹ ਚੁੱਕ ਲਿਆ ਏ ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਲ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਚੰਨ ਚੜ੍ਹਾ ਕੇ ਰਹਿਣਗੇ, ਜੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੁਥਾੜ ਨਾ ਭੰਨੇ ਗਏ ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੂਰ ਦੀ ਬੂਥੀ ਵਾਂਗੂੰ ਸਿੱਧੇ ਆਣਕੇ ਹਿੱਕ 'ਚ ਵਜਣੈ। ਰਾਜੌਰੀ ਦਾ ਹਾਕਮ ਅਗੇ ਲੱਗ ਕੇ ਨੱਸ ਉਠਿਐ। ਪਰ ਹਾਂ ਜੇਕਰ ਅੱਗ ਦੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਗੌਂਸ ਖਾਂ ਤੇ ਹੁਕਮਾ ਸਿੰਘ ਚਿਮਨੀ ਦਾ ਮੱਕੂ ਠੱਪਿਆ ਜਾਏ ਤਾਂ-ਸਾਡੀ ਗੱਲ ਬਣ ਸਕਦੀ ਏ, ਫਿਰ ਸਾਨੂੰ ਖੁਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਿੱਤ ਸਕਦਾ। ਜਾਬਰ ਖਾਂ ਗਵਰਨਰ ਕਸ਼ਮੀਰ ਆਖਣ ਲੱਗਾ।
'ਬਸ ਖਾਂ ਸਾਹਿਬ ਗੌਂਸ ਖਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਮੇਰੀ ਮੁੱਠ ਵਿਚ ਹੋਊ' ਲਾਲ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਬੋਲ ਸਨ ।
ਖੱਡ 'ਚ ਤੋਪ ਦਾ ਡਿਗਣਾ ਬੜਾ ਆਸਾਨ ਸੀ, ਪਰ ਕੱਢਣਾ ਪਹਾੜ ਜਿੱਡੀ ਗੱਲ ਬਣ ਗਿਆ। ਕਿਲਾ ਸ਼ਿਕਨ ਤੋਪ ਸ਼ਾਹ ਜ਼ਮਾਨ ਦੀ ਸੁਗਾਤ ਏ, ਗੈਸ ਖਾਂ ਜੇ ਤੋਪ ਨਾ ਨਿਕਲੀ ਤੇ ਫਿਰ ਸਾਡੀ ਇੱਜ਼ਤ ਖਾਕ 'ਚ ਮਿਲ ਜਾਏਗੀ। ਹੁਕਮਾ ਸਿੰਘ ਚਿਮਨੀ ਆਖ ਕੇ ਚੁੱਪ ਹੈ ਗਿਆ। ਗੌਂਸ ਖਾਂ, ਹੁਕਮਾ ਸਿੰਘ ਚਿਮਨੀ ਅੱਗ ਦੇ ਪੀਰ ਦੋਵੇਂ ਖੱਡ 'ਚ ਉਤਰ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਲਾਲ ਮੁਹੰਮਦ ਤੇ ਉਹਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਥੋਂ ਖੁਸ਼ਬੂ ਆ ਗਈ, ਸੁੰਘਦੇ ਫਿਰਦੇ ਸਨ, ਸੁਰਾਖ ਕੱਢ ਈ ਲਿਆ।
ਸੁਰਘਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਚਾਰ ਪੰਜ ਗਰੋਹ ਚਹੁੰ ਪਾਸੀਂ ਆਣ ਪਏ। ਬੰਦੂਕਾਂ, ਤਲਵਾਰਾਂ, ਤੀਰਾਂ ਨਾਲ। ਗੈਸ ਖਾਂ ਤੇ ਹੁਕਮਾ ਸਿੰਘ ਚਿਮਨੀ ਵਿਚਾਰੇ ਆਪਣੇ ਧਿਆਨ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸਨ. ਤੋਪ ਨਾਲ ਘੁਲਣ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਈ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਧੋਣੇ ਆਣ ਫੜਿਆ। ਚੰਗੀ ਤਲਵਾਰ ਖੜਕੀ ਲਹੂ ਪਾਣੀ ਉਤੇ ਤੈਰ ਪਿਆ।
ਤੁਰੰਤ ਇਹ ਖ਼ਬਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਨਲੂਏ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਗਈ।
'ਘਬਰਾਓ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਚਲਦਾ ਹਾਂ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਆਪ ਰਾਖਾ ਏ। ਸੇਵਾਦਾਰ ਮੇਰੇ ਘੋੜੇ ਉਤੇ ਮੋਹਰਾਂ ਲੱਦ ਦੇ।' ਬੋਲ ਸਨ ਨਲੂਏ ਸਰਦਾਰ ਦੇ। ਤੇ ਉਹ ਘਟਨਾ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੇ ਪੁੱਜ ਗਏ।
'ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਤਬੀਅਤ ਬੜੀ ਖੁਸ਼ ਹੋਈ ਏ ਏਨ੍ਹਾਂ ਘੇਰਾ ਘੱਤ ਕੇ ਕਮਾਲ ਦੀ ਕਰ
