ਮੂੰਹ-ਵਿਖਾਈ
ਮੂੰਹ ਵਿਖਾਈ ਛੱਲਾ ਜਾਂ ਛਾਪ, ਪਰ ਅਸਾਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਲੈਣਾ। ਕੋਸ਼ਬ ਆਖਣ ਲਗੀ। 'ਤੇ ਤੁਸਾਂ ਕੀ ਲੈਣੈ? ਜੁਲਫ਼ਕਾਰ ਅਲੀ ਬੋਲਿਆ।
'ਇਕ ਹੀਰਾ। ਮੇਰੀ ਤੇ ਸ਼ਰਤ ਈ ਇਕੋ ਏ। ਇਸ ਤੋਂ ਘਟ ਨਹੀਂ। ਚੰਦਾ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਉਭਰੀ ਡਿਉੜੀ ਵਿਚੋਂ।
ਸ਼ਾਹ ਸ਼ੁਜਾ ਨੇ ਇਕ ਹੀਰਾ ਬਖਸ਼ਿਆ ਹੋਇਆ ਏ, ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਖਿਦਮਤ ਕੀਤੀ ਸੀ ਬੜਾ ਪਿਆਰਾ ਹੀਰਾ ਏ। ਜ਼ੁਲਫਕਾਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਅੰਗੂਠੀ ਦਾ ਲਿਸ਼ਕਾਰਾ ਪਾਇਆ।
ਵੇ ਟੁਟ ਪੈਣਿਆਂ ਵਕਤ ਕਿਉਂ ਬਰਬਾਦ ਕਰਦੈਂ, ਜਾ-ਜਾ ਬੂਥੀ ਪਰੇ ਕਰ ਕਿਥੋਂ ਮਥੇ ਲਗ ਗਿਆ ਏ, ਬਣੀਏਂ ਦੀ ਔਲਾਦ। ਇਹ ਛਿੱਟ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੀ ਮਗਰੋਂ ਨਹੀਂ ਲਖਦੀ। ਸੂਰ ਕਿਸੇ ਥਾਂ ਦਾ। ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਨਰਾਜ਼ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਕੋਸ਼ਬ ਨੇ ਇਕ ਪਾਲਕੀ ਅਗੇ ਵਧਾਈ। ਦੂਜੀ ਪਾਲਕੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਲੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਆ ਗਈ। ਚੰਦਾ ਦਾ ਮਨ ਲਲਚਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਹੀਰੇ ਵਾਲੀ ਅੰਗੂਠੀ ਉਤੇ । ਕਾਲੀ ਬੂਥੀ ਵਾਲਿਆ ਏਧਰ ਤੇ ਵੇਖ। ਉਸ ਪਾਲਕੀ ਦਾ ਪਰਦਾ ਜ਼ਰਾ ਕੁ ਚੁੱਕਿਆ।
ਇਕ ਪਾਲਕੀ ਅਗੇ ਲੰਘ ਗਈ। ਜ਼ੁਲਫਕਾਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਡੀਆਂ ਰਹਿ ਗਈਆਂ। 'ਜ਼ੈਨਬ।'
'ਹਾਂ ਜ਼ੈਨਬ।' ਲਿਆ ਮੁੰਦਰੀ, ਮੂੰਹ ਵਿਖਾਈ ਮਹਿੰਗੀ ਤੇ ਨਹੀਂ ਪਈ?' ਚੰਦਾ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੀ।
'ਆਹ ਲੈ ਮੁੰਦਰੀ ਤੇ ਪਾਲਕੀ ਨੂੰ ਡਿਉੜੀ ਵਿਚੋਂ ਲਾਂਭੇ ਕਰ ਦੇਹ, ਓਹ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾ ਪਾਲਕੀ, ਮੈਂ ਜ਼ਰਾ ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਕੋਲ ਚਲਿਆ ਹਾਂ, ਜਦ ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਪਾਲਕੀ ਲੈ ਕੇ ਅੰਦਰ ਚਲੇ ਜਾਣਗੇ ਤੇ ਤੂੰ ਪਾਲਕੀ ਵਿਚੋਂ ਜ਼ੈਨਬ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਜਾਵੀਂ, ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਆਪਣੇ ਖੁਫ਼ੀਆ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਕਤਾਂਗਾ। ਠੀਕ ਏ ਨਾ?' ਜ਼ੁਲਫ਼ਕਾਰ ਆਖ ਕੇ ਜਾਣ ਲਗਾ।
ਕੋਸ਼ਬ, ਤੂੰ ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਬੂਹੇ ਅਗੇ ਬੈਠ ਤੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਮੁਹਰੇ। ਚੰਦਾ ਅੱਜ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਜੰਨਤ ਬਖਸ਼ ਦਿੱਤੀ ਏ।
ਨਵੀਂ ਬੁਲਬੁਲ ਪਾਲਕੀ ਵਿਚ ਬੰਦ ਕਰ ਕੇ ਲਿਆਈ ਸੀ ਕੋਸ਼ਬ ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ
