ਮੁਬਾਰਕ ਹਵੇਲੀ ਵਿਚ ਵਫ਼ਾ ਬੇਗਮ ਦਾ ਰਾਜ ਸੀ ਤੇ ਲਾਹੌਰ 'ਚ ਮਹਾਰਾਜੇ ਦੀ ਹਕੂਮਤ ਸੀ। ਗੱਲ ਤੇ ਭਾਜੀ ਦੀ ਏ, ਭਾਜੀ ਪਾ ਗਿਆ ਸੀ ਸ਼ਾਹ ਜਮਾਨ ਤੇ ਆਉਂਦੇ ਨੂੰ ਨਿਉਂਦਰਾ ਪਾ ਦਿਤਾ ਮਹਾਰਾਜੇ ਨੇ। ਪੰਜਾਬੀ ਕਦੇ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ, ਉਸ ਕਦੇ ਪਿੱਠ ਨਹੀਂ ਲਵਾਈ। ਸ਼ਾਹ ਜਮਾਨ ਨੇ ਮਹਾਰਾਜੇ ਨੂੰ ਲਾਹੌਰ ਤੇ ਕਬਜਾ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿਤੀ ਸੀ। ਮਹਾਰਾਜੇ ਨੇ ਕੁੰਜੀ ਹੱਥ ਫੜਾ ਦਿੱਤੀ ਸ਼ਾਹ ਜਮਾਨ ਨੂੰ ਮੁਬਾਰਕ ਹਵੇਲੀ ਦੀ।
ਵਫ਼ਾ ਬੇਗਮ ਸ਼ਾਹ ਜਮਾਨ ਦੀ ਭਰਜਾਈ ਤੇ ਸ਼ਾਹ ਬੁਜਾ ਦੀ ਬੇਗਮ ਸੀ। ਵਫ਼ਾ ਬੇਗਮ ਦੇ ਮਨ ਪਰਚਾਵੇ ਦਾ ਕੋਈ ਸਾਧਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦਲੀਲਾ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਗੇਂਦੀ, ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਘਰ ਬਣਾਉਂਦੀ ਤੇ ਫਿਰ ਢਾਹ ਦੇਂਦੀ। ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਯਾਦ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰ ਘੁਣ ਵਾਗ ਖਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਇਕ ਦਿਨ ਉਥੇ ਚੰਦਾ ਪੁੱਜ ਗਈ ਤੇ ਵਫਾ ਬੇਗਮ ਨੂੰ ਮਿਲੀ।
ਚੰਦਾ ਨੇ ਬੇਗਮ ਨੂੰ ਦਸਿਆ, 'ਬੇਗਮ ਸਰਕਾਰ ਮੈਂ ਕਸ਼ਮੀਰ ਤੋਂ ਆਈ ਹਾਂ। ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹੇ ਕਾਬੁਲ ਸ਼ਾਹ ਸੁਜਾ ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਿਵਾਬ ਅਤਾ ਮੁਹੰਮਦ ਦੀ ਹਵੇਲੀ ਵਿਚ ਕੈਦ ਹਨ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਚਿੱਠੀ ਹੈ, ਉਸ ਤੇ ਮੋਹਰ ਵੀ ਲਗੀ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਸਦਾ ਇਨਾਮ ਹੀਰਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।'
ਲੈ ਹੀਰਾ! ਇਹ ਸਿਰਫ ਮੂਹਰ ਦਾ ਮੁਲ ਏ ਚਿੱਠੀ ਦਾ ਮੁੱਲ ਫਿਰ ਦੇਵਾਂਗੀ। ਹੁਣ ਤੇ ਠੰਢ ਪੈ ਗਈ ਉ ਕਲੇਜੇ, ਬੜੀ ਪੱਕੀ ਸੋਦੇਬਾਜ਼ ਏ। ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਜ਼ਬਾਨ ਦੇ ਕੇ ਨਹੀਂ ਫਿਰਦੇ। ਵਫਾ ਬੇਗਮ ਆਖਣ ਲਗੀ।
ਚਿੱਠੀ ਪੜ੍ਹੀ. ਅੱਖਾ ਨੂੰ ਲਾਈ ਤੇ ਠੰਢਾ ਹਉਕਾ ਭਰਿਆ। ਇਹਦਾ ਜਵਾਬ?' ਭੇਜ ਦੇਣਾ।
'ਇਹ ਕੰਮ ਤੇਰੇ ਤੋ ਬਗੈਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।
ਮੈਂ ਤੇ ਫਿਰ ਇਹਦਾ ਇਨਾਮ ਲਵਾਂਗੀ। ਖਤਰਾ ਜਿਆਦਾ ਏ ਤੇ ਦਾਮ ਬਹੁਤ ਘਟ ਲਭਦੇ ਹਨ।"
'ਇਨਾਮ ਇਕ ਵਾਰ ਲੈਣ ਈ ਜਾਂ ਦੋ ਵਾਰ?"
ਜਿੰਨੇ ਕੰਮ ਓਨੇ ਇਨਾਮ।
ਆਪਣੀ ਪੰਜ ਮੋਹਰਾ ਰਾਹ ਦੀ ਖਰਚੀ। ਜਦ ਅਸੀ ਕਾਬਲ ਵਿਚ ਪੁੱਜ ਗਏ ਅਲ੍ਹਾ ਦਾ ਕਮ ਤੇਰੀ ਝੋਲੀ ਹੀਰਿਆ ਨਾਲ ਭਰ ਦੇਵਾਂਗੀ।
