ਅੰਦਰ ਔਣਾ ਮਨ੍ਹਾ ਲਿਖਾ ਕੇ ਬੂਹੇ ਤੇ ਲਟਕਾਇਆ ਸੀ

ਫਿਰ ਵੀ ਅੰਨ੍ਹਾ ਦੁੱਖ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਅੰਦਰ ਲੰਘ ਈ ਆਇਆ ਸੀ

 

ਉਸ ਥਾਂਵੇਂ ਹੁਣ ਉੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ ਬੂਟਾ ਇਕ ਤਲਵਾਰਾਂ ਦਾ

ਜਿਸ ਥਾਂਵੇਂ ਤੂੰ ਫੁੱਲਾਂ ਵਰਗਾ ਸੁਫ਼ਨਾ ਕਤਲ ਕਰਾਇਆ ਸੀ

 

ਸੂਰਜ ਡੁੱਬਣ ਸਾਰ ਜੋ ਮੇਰੇ ਛੋਟੇਪਨ ਤੇ ਹਸਦਾ ਸੀ

ਉਹ ਤਾਂ ਮੈਥੋਂ ਲੰਮ ਸਲੰਮਾ ਮੇਰਾ ਅਪਣਾ ਸਾਇਆ ਸੀ

 

ਘੋੜਾ ਵੇਚ ਰਕਾਬਾਂ, ਕਲਗੀ ਕਾਠੀ ਕਿਸ ਵਣਜ ਲਈ

ਵੇਚਕੇ ਅਪਣੀ ਉਮਰ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਕਿਸ ਲਈ ਵੇਸ ਲਿਆਇਆ ਸੀ

 

ਚੜ੍ਹਦੇ ਸੂਰਜ ਵੱਲ ਪਿਠ ਕਰਕੇ, ਤਣੀ ਰੇਲ ਦੀ ਪਟੜੀ ਤੇ

ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਮੈਂ ਫੰਭਾ ਫੰਭਾ ਕੀਤਾ ਅਪਣਾ ਸਾਇਆ ਸੀ।