ਸਿਰ 'ਤੇ ਤੂਫ਼ਾਨ ਕਦੀ ਐਸਾ ਵੀ ਝੁਲ ਜਾਂਦਾ ਏ

ਜਾਣੇ ਪਹਿਚਾਣੇ ਨਗਰ ਆਦਮੀ ਭੁਲ ਜਾਂਦਾ ਏ

 

ਜਾਨ ਹੈ ਦਰਦ-ਭਰੀ, ਸੋਗਮਈ. ਦੁਖ-ਦੇਣੀ

ਵਾਰ ਵੀ ਦੇਵਾਂ ਜੇ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਕੀ ਮੁਲ ਜਾਂਦਾ ਏ

 

ਜਿਸ ਦਾ ਡਰ ਹੁੰਦਾ ਏ, ਉਹ ਬਾਤ ਜਦੋਂ ਹੋ ਜਾਵੇ

ਸੌਖ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਏ ਦਰ ਚੈਨ ਦਾ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਏ

 

ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦਾ ਏ ਬੜਾ ਭਾਰ ਸਦਾਚਾਰਾਂ ਦਾ

ਆਦਮੀ ਖੂਨ ਦੀ ਇਕ ਲਹਿਰ ਤੋਂ ਤੁਲ ਜਾਂਦਾ ਏ

 

ਡੁੱਬਣੋਂ ਬਚ ਜਾਂਦਾ ਏ ਇਉਂ ਜਾਨ ਦਾ ਬੇੜਾ ਯਾਰੋ

ਬੋਝ ਲਹਿ ਜਾਂਦਾ ਏ ਇਕ ਹੰਝੂ ਜੇ ਡੁੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਏ