ਬੇਬੇ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਜਗਾਇਆ ਤੇ ਆਖਿਆ " ਕੁੜੇ ਬਲਜੀਤ ਮੈਨੂੰ ਲਗਦੈ ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ ਸਾਡੀ ਕੰਧ ਟੱਪਣ ਲੱਗਾ ਸੀ " ਤੂੰ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਐਂ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਕੁਝ ਕਾਲਾ ਕਾਲਾ ਲਗਦੈ। ਵੇਖ ਕੁੜੀ ਕਿਥੇ ਐਂ। ਪੁੱਛ ਉਹਤੋਂ ਕੌਣ ਸੀ।” ਸੁਣਦਿਆਂ ਬਲਜੀਤ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ । ਪ੍ਰੀਤ ਮਚਲੀ ਹੋਈ ਅੱਖਾਂ ਮਲਦੀ ਬਾਹਰ ਆਈ ਤੇ ਬੋਲਣ ਲੱਗੀ " ਕੀ ਐ ਬੇਬੇ ----" ਮੈਨੂੰ ਲਗਦੈ ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ ਸੀ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਦੌੜ ਗਿਆ।" ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਪਤੈ " ਆਖ ਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਪੱਲਾ ਝਾੜ ਦਿੱਤਾ। ਉਧਰ ਸਰਵ ਘਰੇ ਆ ਬੈਠ ਕੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਮੇਰੀ ਵਜ੍ਹਾ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤ ਅੱਜ ਫੇਰ ਨਵੀਂ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਈ ਉਹ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਕੀਤਾ ਹੋਣਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਿਆਰ ਦਿਆਂ ਦੁਸਮਣਾਂ ਨੇ, ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਅਜੀਬ-ਅਜੀਬ ਸਵਾਲ ਸੂਲਾਂ ਵ ਵਾਂਗ ਚੁੱਭਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛੱਲਣੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਹੀ ਵੈਰੀ ਬਣ ਗਈ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ । ਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਤਾਨ੍ਹੇ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੀ ਇੱਜ਼ਤ ਦਾ ਭੋਰਾ ਖ਼ਿਆਲ ਨਾ ਆਇਆ ਤੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਲਈ ਅਸੀਂ ਕੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸਾਡਾ ਪਿਆਰ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਤੈਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਉਸ ਖ਼ਸਮ ਦੀ ਪਈ ਹੈ।

ਸਾਡੇ ਸਾਰੇ ਅਰਮਾਨ ਤੋੜ ਦਿੱਤੇ ਤੈਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਲਿਖਾਇਆ, ਸਾਡੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਤੂੰ ਇਹ ਇਨਾਮ ਦੇ ਰਹੀ ਏ। ਪ੍ਰੀਤ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਮਾਂ ਦੇ ਬੋਲ ਉਸਦੇ ਸੀਨੇ ਨੂੰ ਛੱਲਣੀ ਕਰਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸ ਉੱਤੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਪਹਾੜ ਟੁੱਟ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਇਉਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸਾਰੇ ਸਾਗਰ ਸਮਾ ਗਏ ਹੋਣ ਤੇ ਨਦੀਆਂ ਬਣ ਵਹਿਣ ਲੱਗੇ ਹੋਣ।

ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਦੋਵੇਂ ਮਨ ਜਿਹਾ ਮਾਰ ਸੌਂ ਗਏ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਇਹ ਰਾਤ ਇਕ ਸਾਲ ਵਾਂਗ ਗੁਜਰੀ। ਮਾਂ ਦੇ ਤਾਨ੍ਹੇ ਤੇ ਸਰਵ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਵੇਰ ਹੋਈ ਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਤੇ ਜਨਮ ਦਿਨ ਦੀ ਵਧਾਈ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਐਨਾ ਕੁਝ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਵੀ ਉਹ ਐਨੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰੀਤ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜਨਮ ਦਿਨ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਉਦਾਸ ਕਰਾਂ ਉਸਨੇ ਸਾਰੇ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸੁਪਨਾ ਸਮਝ ਕੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਦਫ਼ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। 

ਉਸਨੇ ਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਰਾਤ ਵਾਲੀ ਘਟਨਾ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਪਤਾ ਜ਼ਰੂਰ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਤੇ ਐਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਫ਼ੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਉਸਦੇ ਪਾਪਾ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਸੀ ਫ਼ੋਨ