ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਖੂਹੀਆਂ 'ਚ ਮੋਟਰਾਂ ਪਾਉਂਦਾ ਫਿਰੀ ਜਾਂਦਾ। ਇਸ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਕਾਫ਼ੀ ਵਧੀਆ ਕੰਮ ਸੀ। ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਹਰ ਆਦਮੀ ਦਾ ਕੰਮ ਉਸ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਚਲਦਾ ਏ। ਉਸਦੇ ਪਿਉ ਦੀ ਵੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਵਧੀਆ ਇੱਜ਼ਤ ਸੀ ਸਰਵ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਵੀ ਕਾਫੀ ਮਿਲਾਪੜਾ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਬੋਲਣ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ ਕਿਆ ਬਾਤ, ਹਾਸੇ ਮਜ਼ਾਕ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਸਨ। ਕੋਈ ਸੋਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੁਹੱਬਤ ਵਿੱਚ ਪਾਗਲਪਣ ਦੀਆਂ ਹੱਦਾਂ ਪਾਰ ਕਰ ਜਾਵੇਗਾ। ਪਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਕੋਈ ਹੋਣੀ ਲਿਖੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਪਿੰਡ ਦੇ ਵੱਡੇ ਅੱਡੇ ਤੇ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਸਾਹਮਣੇ ਕਈ ਘਰ ਛੱਡ ਕੇ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਦਾ ਘਰ ਸੀ ਜਿਸ ਦਾ ਨਾਮ ਪ੍ਰੀਤ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਬੀ.ਏ. ਫਸਟ ਦੀ ਵਿਦਿਆਰਥਣ ਸੀ ਅਤੇ ਗਰਲ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਕਾਲਜ ਨਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਨ ਜਾਦਾ ਪੈਂਦਾ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੁੜੀਆਂ ਲਈ ਵੱਖਰਾ ਕਾਲਜ ਸੀ।

ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਕਾਲਜ ਹੀ ਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ । ਉਸ ਮੁਟਿਆਰ ਦਾ ਘਰ ਇਕ ਸਾਇਡ ਤੇ ਸੀ ਤੇ ਕਾਲਜ ਜਾਣ ਲਈ ਸਾਰੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਸਰਵ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਅੱਗਿਓਂ ਬਸ ਚੜ੍ਹਦੀਆਂ। ਸਰਵ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਪਰ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਹਰ ਵਾਰ ਪ੍ਰੀਤ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਰੁੱਕ ਜਾਂਦੀ। ਉਹ ਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਉਹ ਕੁੜੀ ਕਦੇ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰੇਗੀ ਵੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਵੀ ਨਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦਾ ਧਿਆਨ ਸਿਰਫ਼ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚ ਸੀ ।

ਗੋਰਾ ਰੰਗ, ਸੰਗ, ਸ਼ਰਮ ਜਿਉਂ ਉਸਦੇ ਗਹਿਣੇ ਸਨ। ਇੰਜ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਮ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਤੋਂ ਨਫ਼ਰਤ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਸੋਚਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਵੀ ਕਰੇਗੀ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਸ ਕਮਲੇ ਦਿਲ ਦਾ ਕੀ ਭਰੋਸਾ। ਸਰਵ ਦਾ ਉਸ ਵੱਲ ਹੋਰ ਰੋਜ਼ ਤੱਕਣਾ, ਤੇ ਅੱਖਾਂ-ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਉਸ ਨੂੰ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹਾ ਲਗਦਾ।

“ਇਸ਼ਕ ਝਨਾ ਜਦੋਂ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰੇ,

ਧੜਕਣ ਵਧਦੀ ਜਾਏ।

ਯਾਰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ

ਘੁਣ ਜਿਉ ਵੱਢ ਵੱਢ ਖਾਏ। "