"ਦਿਲ ਵਿਚ ਲੱਖਾਂ ਹੀ ਸਵਾਲ ਕੀ ਕਰੇ ਇਹ ਇਸ਼ਕ ਕਮੀਨਾ ਏ
ਯੇ ਇਸ਼ਕ ਤੋ ਬੜ੍ਹੋ ਬੜ੍ਹੇ ਕੋ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕਰ ਦੇਤਾ ਹੈ
ਆਪਣੇ ਕਰਮ ਧਰਮ ਸੇ ਦੂਰ ਕਰ ਦੇਤਾ ਹੈ
ਚਾਹਤ ਇਤਨੀ ਬੜ ਜਾਤੀ ਹੈ ਉਹਨੇ ਪਾਨੇ ਕੀ
ਹੈ ਆਗ ਕਾ ਦਰਿਆ ਲੇਕਿਨ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦੇਤਾ ਹੈ।”
ਸ਼ਾਇਦ ਰੱਬ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਸੁਣ ਲਈ ਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਪੈਗ਼ਾਮ ਮਨਜ਼ੂਰ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ, ਆਖ਼ਿਰ ਦੇ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮਿਲ ਹੀ ਗਏ । ਸਮੇਂ ਦੀ ਚਾਲ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਪਿਆਰ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਆਪਣੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ ਚੱਲ ਪਿਆ।
ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਸਰਵ ਆਪਣੇ ਓਹ ਪਿਆਰ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੁਣਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਅਖਾੜ੍ਹੇ ਦਾ ਪਹਿਲਵਾਨ ਆਪਣੀ ਛਿੰਝ ਦਾ ਕਿੱਸਾ ਬਿਆਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਦੁਕਾਨ ਵਿੱਚ ਬੈਠਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਫਿਲਮ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂ। ਉਨ੍ਹਾ ਦਾ ਪਿਆਰ ਗਹਿਰੇ ਸਾਗਰਾਂ ਵਿੱਚ ਟੁੱਭੀਆਂ ਭਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਸਰਵ ਲਈ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਬਹੁਤ ਕਰੀਬ ਹੋਵੇ। ਉਸਨੂੰ ਮੇਰੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਬੈਠੇ ਕਾਫ਼ੀ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਪਿੰਡ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ 25 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਖ਼ਤਮ ਕਰਦਿਆਂ ਆਖ਼ਿਆਂ- ਮੈਂ ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗਾਂ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਏ,” ਮੈਂ ਵੀ ਕਿਹਾ " ਸ਼ਾਇਦ ਹਾਂ ਤੈਨੂੰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦੈ। ”
ਥੋੜਾ ਮੁਸ਼ਕਰਾ ਕੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਮੇਰੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਉਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਜਾਨਣ ਦੀ ਉਤਸੁਕਤਾ ਵਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਦਿਨ ਯਾਦ ਆ ਗਏ ਪਰ ਮੈਂ ਬੀਤੇ ਪਲਾਂ ਵੱਲ ਦੁਬਾਰਾ ਜਾਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਮਗਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਸਮਾਂ ਬੀਤ ਗਿਆ ਸ਼ਾਮ ਹੋਈ ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਸੌਂ ਗਿਆ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਵਿੱਚ ਇਕ ਹੀ ਸਵਾਲ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਅੱਗੇ ਉਸਦਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਕੀ ਹੋਇਆ। ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਸੁਣਨ ਲਈ ਬੜਾ ਬੇਚੈਨ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਵੇਰ ਦਾ ਆਉਣਾ ਇਕ ਲੰਮਾ ਸਫ਼ਰ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਇਹ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਖਿਆਲਾਂ ਦੀ ਉਡਾਨ ਭਰਦਾ ਰਿਹਾ-----
