67. ਕਾਈ ਬਾਤ ਚਲਣ ਦੀ ਤੂੰ ਕਰ ਵੋਏ

ਕਾਈ ਬਾਤ ਚਲਣ ਦੀ ਤੂੰ ਕਰ ਵੋਏ,

ਇਤੈ ਰਹਿਨਾ ਨਾਹੀਂ ।

 

ਸਾਢੇ ਤਰੈ ਹੱਥ ਮਿਲਖ ਬੰਦੇ ਦੀ,

ਗੋਰ ਨਿਮਾਣੀ ਘਰ ਵੋਏ ।ਰਹਾਉ।

 

ਉਚੇ ਮੰਦਰ ਸੁਨਹਿਰੀ ਛੱਜੇ,

ਵਿਚ ਰਖਾਇਆ ਦਰ ਵੋਏ ।

 

ਜਿਸ ਮਾਇਆ ਦਾ ਮਾਣ ਕਰੇਂਦਾ,

ਸੋ ਦੂਤਾਂ ਦਾ ਘਰ ਵੋਏ ।

 

ਲਿਖ ਲਿਖਿ ਪੜ੍ਹਨਾ ਮੂਲ ਨ ਗੁੜ੍ਹਨਾ,

ਭੈ ਸਾਈਂ ਦਾ ਕਰ ਵੋਏ ।

 

ਜਾਂ ਆਈ ਆਗਿਆ ਪ੍ਰਭੁ ਬੁਲਾਇਆ,

ਹੋਇ ਨਿਮਾਣਾ ਤੂੰ ਚਲ ਵੋਏ ।

 

ਆਗੈ ਸਾਹਿਬ ਲੇਖਾ ਮਾਂਗੈ,

ਤਾਂ ਤੂੰ ਭੀ ਕੁਛ ਕਰ ਵੋਏ ।

 

ਕਹੈ ਹੁਸੈਨ ਫ਼ਕੀਰ ਰਬਾਣਾ,

ਦੁਨੀਆਂ ਛੋਡ ਜ਼ਰੂਰਤ ਜਾਣਾ,

ਮਰਣ ਤੇ ਅੱਗੇ ਮਰ ਵੋਏ ।

 

68. ਕਦੀ ਸਮਝ ਮੀਆਂ ਮਰਿ ਜਾਣਾ ਹੀ

ਕਦੀ ਸਮਝ ਮੀਆਂ ਮਰਿ ਜਾਣਾ ਹੀ ।

ਕੂੜੀ ਸੇਜ ਸਵੇਂ ਦਿਨ ਰਾਤੀਂ,

ਕੂੜਾ ਤੂਲ ਵਿਹਾਣਾ ਹੀ ।ਰਹਾਉ।

 

ਹੱਡਾਂ ਦਾ ਕਲਬੂਤ ਬਣਾਇਆ,

ਵਿਚ ਰਖਿਆ ਭੌਰ ਰਬਾਣਾ ਹੀ ।1।

 

ਚਾਰ ਦਿਹਾੜੇ ਗੋਇਲ ਵਾਸਾ,

ਲਦ ਚਲਿਓ ਲਬਾਣਾ ਹੀ ।2।

 

ਕਹੈ ਹੁਸੈਨ ਫ਼ਕੀਰ ਮਉਲੇ ਦਾ,

ਸਾਈਂ ਦਾ ਰਾਹਿ ਨਿਮਾਣਾ ਹੀ ।3।