ਸੁਖਦਾਤਾ ਹੈ । ਇਸ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨੂੰ ਪੀ ਕੇ ਸਭ ਦੁਖ ਭੁਖ ਦਲਿਦ੍ਰ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰੂਪੀ ਬਾਣੀ ਦੇ ਨਿਰੋਲ ਕੀਰਤਨ ਪਾਠ ਦੇ ਆਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਕਥੋਗੜੀ ਕਥਾ ਸੁਣਨ ਦੀ ਝਾਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ, ਸਭ ਮਿਟ ਮਿਟਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਇਹ ਮਨ- ਘੜਤ ਕਥਾ ਸੁਣਨ ਦੀ ਰੁਚੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਫੁਰਦੀ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ । ਗੁਰਬਾਣੀ-ਮਈ ਇਹ ਹੇਠਲਾ ਗੁਰਵਾਕ ਉਪਰ ਦੱਸੀ ਸਾਰੀ ਦਸ਼ਾ ਦਾ ਸਾਖਸ਼ਾਤ ਸਾਖੀਕਾਰ ਹੈ:-

ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਨਾਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥ ਹਉਮੈ ਮੇਰਾ ਸਭੁ ਦੁਖੁ ਗਵਾਏ ॥

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ਸਦਾ ਸਲਾਹੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪਾਵਣਿਆ ॥੧॥

ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਬਾਣੀ ਮੰਨਿ ਵਸਾਵਣਿਆ ॥

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਨਾਮੁ ਧਿਆਵਣਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਬੋਲੈ ਸਦਾ ਮੁਖਿ ਵੈਣੀ ॥ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਵੇਖ ਪਰਖੈ ਸਦਾ ਨੈਣੀ ॥

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਥਾ ਕਹੈ ਸਦਾ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਅਵਰਾ ਆਖਿ ਸੁਨਾਵਣਿਆ ॥੨॥

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰੰਗਿ ਰਤਾ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਪਾਏ ॥

ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਰਸਨਾ ਬੋਲੇ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਮਨਿ ਤਨਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆਵਣਿਆ ॥੩॥

ਸੋ ਕਿਛੁ ਕਰੈ ਜੁ ਚਿਤਿ ਨ ਹੋਈ ॥ ਤਿਸ ਦਾ ਹੁਕਮੁ ਮੇਟਿ ਨ ਸਕੈ ਕੋਈ ॥

ਹੁਕਮੇ ਵਰਤੈ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ਹੁਕਮੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆਵਣਿਆ ॥੪॥

ਅਜਬ ਕੰਮ ਕਰਤੇ ਹਰਿ ਕੇਰੇ ॥ ਇਹੁ ਮਨੁ ਭੁਲਾ ਜਾਂਦਾ ਫੇਰੇ ॥

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ਸਿਉ ਚਿਤੁ ਲਾਏ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਬਦਿ ਵਜਾਵਣਿਆ ॥੫॥

ਕਿਉਕਰਿ ਵੇਖਾ ਕਿਉ ਸਾਲਾਹੀ ॥ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਸਬਦਿ ਸਲਾਹੀ ॥

ਤੇਰੇ ਭਾਣੇ ਵਿਚਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਵਸੈ ਤੂੰ ਭਾਣੈ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆਵਣਿਆ ॥੭॥

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਬਦੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਹਰਿ ਬਾਣੀ ॥ ਸਤਿਗੁਰਿ ਸੇਵਿਐ ਰਿਦੈ ਸਮਾਣੀ ॥

ਨਾਨਕ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਨਾਮੁ ਸਦਾ ਸੁਖਦਾਤਾ ਪੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਸਭ ਭੁਖ ਲਹਿ ਜਾਵਣਿਆ ॥

੮॥੧੫॥੧੬॥

ਮਾਝ ਮ: ੩, ਪੰਨਾ ੧੧੮

ਜੋ ਕਥਾ ਅਕੱਥ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਹਰ ਥਾਂ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਹੀ ਆਖਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਤੋਂ ਸਾਫ਼ ਭਾਵ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਕਥਾ ਨੂੰ ਹੋਰ ਕੋਈ ਕਥ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਸਿਵਾਏ ਕਥਨਹਾਰ ਗੁਰੂ ਕਰਤਾਰ ਦੇ । ਗੁਰੂ-ਕਰਤਾਰ ਦੀ ਧੁਰ ਦਰਗਾਹੋਂ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੋਇਆ ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਨੂੰ ਕਥ ਸਕਦਾ ਹੈ । ਇਹ ਸ਼ਬਦ, ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ, ਅਤਿ ਸ਼ੋਭਨੀਕ ਸੁਹਾਵਾ, ਗੁਰੂ ਦ੍ਰਿੜਾਵਾ ਗੁਰ-ਦੀਖਿਆ ਗੁਰ ਮੰਤ੍ਰ- ਮਈ ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦੇ ਕਥਨ ਦੀ । ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਗੁਰਮੁਖ ਜਨਾਂ ਨੇ ਇਸ ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ-ਮੰਤ੍ਰ ਦੀ ਸਾਰ ਸੱਚੀ ਕਮਾਈ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਓਹ ਇਸ ਸਾਰ ਤੱਤ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦਾ ਰਸ ਮਾਣ ਸਕਦੇ ਹਨ । ਰਸ ਮਾਣ ਮਾਣ ਕੇ