ਕੇ ਵਖਾਣਿਆ (ਪੜਿਆ) ਕੀਰਤਨਾਇਆ ਹੈ, ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਕਮਲਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਲਗ ਗਿਆ ਹੈ । ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਪਾਠ-ਕੀਰਤਨ ਕਰਿ ਕਰਿ ਹੀ ਤਿਨਾਂ ਨੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਚਰਨ ਕਮਲਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਲਾ ਲਿਆ ਹੈ । ਬਸ, ਓਹ ਇਕੋ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਅਲੱਖ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਿਰੰਕਾਰ ਨਿਰੰਜਨ ਨੂੰ ਜਪਣ ਲਗ ਗਏ ਹਨ । ਇਸ ਬਿਧਿ ਇਕੋ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਅਜੱਪਾ ਜਾਪ ਕਰ ਕੇ ਓਹਨਾਂ ਨੇ ਮਨ-ਚਿੰਦਿਆ ਫਲ ਪਾ ਲਿਆ ਹੈ । ਮਨ-ਚਿੰਦਿਆ ਫਲ ਓਹਨਾਂ ਦਾ ਬਸ ਇਕੋ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਹੀ ਹੈ । ਸੋ ਫਲ ਵਾਹਿਗੁਰੂ-ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਵਾਲਾ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਉਂ ਸੁਤੇ ਸਿੱਧ ਹੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ-

ਸੁਣਿ ਵਡਭਾਗੀਆ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ਰਾਮ ॥

ਜਿਨ ਕਉ ਕਰਮਿ ਲਿਖੀ ਤਿਸੁ ਰਿਦੈ ਸਮਾਣੀ ਰਾਮ ॥

ਅਕਥ ਕਹਾਣੀ ਤਿਨੀ ਜਾਣੀ ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਪ੍ਰਭੁ ਕਿਰਪਾ ਕਰੇ ॥

ਅਮਰੁ ਥੀਆ ਫਿਰਿ ਨ ਮੂਆ ਕਲਿ ਕਲੇਸਾ ਦੁਖ ਹਰੇ ॥

ਹਰਿ ਸਰਣਿ ਪਾਈ ਤਜਿ ਨ ਜਾਈ ਪ੍ਰਭ ਪ੍ਰੀਤਿ ਮਨਿ ਤਨਿ ਭਾਣੀ ॥

ਬਿਨਵੰਤਿ ਨਾਨਕ ਸਦਾ ਗਾਈਐ ਪਵਿਤ੍ਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ॥੩॥੫॥

ਬਿਹਾਗੜਾ ਮਹਲਾ ੫, ਪੰਨਾ ੫੪੫

ਇਸ ਗੁਰਵਾਕ ਦੀ ਤੱਤ ਵਿਆਖਿਆ ਦਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ਹੈ। ਤਿਸ ਦਾ ਸੁਣਨਾ ਹੀ ਪਰਵਾਣ ਹੈ । ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਪਾਠ ਸੁਣਨਾ ਹੀ ਦਰਕਾਰ ਹੈ। ਮਨ-ਘੜਤ ਕਥਾ ਸੁਣਨ ਦੀ ਹਰਗਿਜ਼ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ।. ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿਚਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਲਾ ਹੈ । ਗੁਰਬਾਣੀ ਨੂੰ ਸੁਣਿਆਂ, ਪੜਿਆਂ, ਕੀਰਤਨਿਆਂ ਹੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਲਾ ਵਰਤ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਓਹ ਵਡਭਾਗੀ ਹਨ ਜੋ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਨਿਰੋਲ ਪਾਠ ਅਤੇ ਨਿਰਬਾਣ ਕੀਰਤਨ ਹੀ ਸੁਣਦੇ ਹਨ । ਜੋ ਵਡਭਾਗੀ ਇਸ ਬਿਧਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਨਿਰਬਾਣ ਕੀਰਤਨ, ਨਿਰੋਲ ਪਾਠ, ਅਖੰਡ ਪਾਠ ਸੁਣਦੇ ਹਨ, ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਦੇ ਰਿਦੰਤਰਿ ਇਸ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਤੱਤ ਰਸਾਇਣੀ ਭਾਵ 'ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ' ਗਹਿਗਰੀ ਹੋ ਕੇ ਵੱਸ ਰੱਸ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਤਿਸ ਗੁਰਮੁਖ ਜਨ ਦੇ ਰਿਦੇ ਅੰਦਰ ਇਹ ਗੁਰਬਾਣੀ, ਤੱਤ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮੁ ਹੋ ਕੇ ਸਮਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਰਮਾਂ ਅੰਦਰਿ ਧੁਰਿ ਲਿਖਤ ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮੁ 'ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਰੂਪੀ ਬਾਣੀ ਹੀ ਤੱਤ ਮੂਲ ਗੁਰਬਾਣੀ ਹੈ। ਏਸੇ ਤੱਤ ਮੂਲ ਦਾ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਰੂਪੀ ਵਿਸਥਾਰ ਹੈ ਸਮੱਗਰ ਗੁਰਬਾਣੀ, ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀ । ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਨਾਮ ਬਾਣੀ ਵਿਚਿ ਕੋਈ ਭੇਦ ਨਹੀਂ । ਇਹੀ ਤੱਤ ਮੂਲ ਅਸਲ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸਾਇਣੀ ਬਾਣੀ, ਅਰਥਾਤ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਹੀ ਰੋਮ ਰੋਮ ਅੰਦਰਿ ਸਮਾ ਜਾਂਦਾ