ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਿਆਨੀ ਹਨ। "ਅਕਥ ਕਥਾ ਅਮਰਾਪੁਰੀ ਜਿਸੁ ਦੇਇ ਸੁ ਪਾਵੈ"* ਵਾਲੀ ਗੁਰਵਾਕ-ਪੰਗਤੀ ਸਾਫ਼ ਦਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ਧੁਰੋਂ ਅਮਰਾ-ਪੁਰੀ ਤੋਂ ਆਈ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਹੈ । ਇਹ ਓਸੇ ਵਡਭਾਗੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਨ ਦੇ ਵਿਰਸੇ ਵਿਚਿ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਨਦਰੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਦਰੀ ਨਦਰ ਨਿਹਾਲ ਹੋ ਕੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ।

ਅਗਲੇਰਾ ਗੁਰਵਾਕ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਜਸ ਗਾਉਣਾ ਹੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਸੱਚੀ ਅਤੇ ਪੂਰਨ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਗਾ ਗਾ ਕੇ ਹੀ ਜੋਤੀਸ਼ ਦੀ ਜੋਤਿ ਵਿਚ ਜਾ ਸਮਾਈਦਾ ਹੈ । ਯਥਾ ਗੁਰਵਾਕ-

ਗੋਪਾਲ ਕੋ ਜਸੁ ਗਾਉ ਪ੍ਰਾਣੀ ॥

ਅਕਥ ਕਥਾ ਸਾਚੀ ਪ੍ਰਭ ਪੂਰਨ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਸਮਾਣੀ ॥੧॥

ਰਹਾਉ॥੪੬॥

ਰਾਮਕਲੀ ਮ: ੫, ਪੰਨਾ ੮੯੭

ਇਸ ਤੋਂ ਅਗਲੇ ਵਾਕ ਦੀ ਦੁਤੁਕੀ ਭੀ ਇਹ ਭਾਵ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੀ ਹੈ । ਯਥਾ-

ਹਰਿ ਕੀ ਭਗਤਿ ਕਰਹੁ ਜਨ ਭਾਈ॥

ਅਕਥੁ ਕਥਹੁ ਮਨੁ ਮਨਹਿ ਸਮਾਈ ॥੧੬॥੧੦॥

ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੧, ਪੰਨਾ ੧੦੩੧

ਭਾਵ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਭਗਤੀ, ਗੁਰਮਤਿ ਦ੍ਰਿੜਾਈ ਭਗਤੀ ਹੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦਾ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੇ ਕੀਤਿਆਂ ਮਨੂਆ ਮਨ ਅੰਦਰਿ ਹੀ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਵਾਜ਼ਿਆ ਰਹੇ ਕਿ ਏਥੇ ਭਗਤੀ ਤੋਂ ਭਾਵ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਜਸ ਕਰਨਾ, ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਗਾਵਣਾ, ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ ਦਾ ਪਿਆਰਨਾ ਹੈ। ਨਿਰੋਲ ਬਾਣੀ, ਗੁਰਬਾਣੀ ਹੀ ਗਾਵਣੀ ਤੇ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਨਿਰਬਾਣ ਕੀਰਤਨ, ਇਹੋ ਗੁਰਮਤਿ ਦ੍ਰਿੜਾਈ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਹੈ । ਗੁਰਵਾਕ ਨੂੰ ਤਰੋੜ ਮਰੋੜ ਕਰਕੇ ਮਨ-ਉਕਤ ਅਰਥਾਂ ਵਿਚ ਲਿਆਉਣਾ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀ ਕਥਾ ਹਰਗਿਜ਼ ਨਹੀਂ । ਅਗਲਾ ਗੁਰ ਵਾਕ-

ਅਕਥ ਕਥਾ ਕਹੀਐ ਗੁਰ ਭਾਇ ॥

ਪ੍ਰਭੁ ਅਗਮ ਅਗੋਚਰੁ ਦੇਇ ਦਿਖਾਇ ॥੩॥੪॥

ਬਿਲਾਵਲੁ ਮ: ੧, ਪੰਨਾ ੭੯੬

*ਸਵਈਏ ਮਹਲੇ ਚਉਥੇ ਕੇ, ਅੰਕ ੧੩, ਪੰਨਾ ੧੩੯੮