ਸੱਤ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਸੱਚਾ ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਤਾਰਨ ਯੋਗ ਵਖਰ ਨਿਸਚਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਅਕੱਥ ਨੂੰ ਕਥਿਆਂ, ਅਕੱਥ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਜਪਿਆਂ ਅਪਰੰਪਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਪਰਤੱਖ ਦਰਸ਼ਨ ਦਿਸਦੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਕਦੇ ਭੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਓ ਅਗੋਚਰ (ਲਾਂਭੇ) ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ । ਫੇਰ ਇਉਂ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਕਰਨਹਾਰਾ ਗੁਰਮੁਖ ਜਨ ਕਦੇ ਗਰਭ ਜੂਨੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ, ਨਾ ਹੀ ਫਿਰ ਜੰਮਦਾ (ਜਨਮ ਲੈਂਦਾ ਹੈ । ਗੁਰ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਸਰੂਪ ਇਥੇ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਰੂਪ ਕਰਕੇ ਵਰਨਿਆ ਹੈ, ਭਾਵ, ਗੁਰ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਨਿਰਬਾਣ ਤੇ ਅਖੰਡ ਅਰਾਧਨਾ ਹੀ ਅਪਰੰਪਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਦਾ ਵਸੀਲਾ ਹੈ, ਹੋਰ ਅਲਪੱਗ ਬੁਧੀ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਵਾਲੀ ਕਥਗੜੀ ਕਥਾ ਭਾਵੇਂ ਕਿਤਨੀ ਹੀ ਘੋਖ ਘੋਖ ਕੇ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ, ਕਦੇ ਭੀ ਪਾਰਗਰਾਮੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ ।

ਅਕਥ ਕਥਾ ਨਹ ਬੂਝੀਐ ਸਿਮਰਹੁ ਹਰਿ ਕੇ ਚਰਨ ॥

ਪਤਿਤ ਉਧਾਰਨ ਅਨਾਥ ਨਾਥ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਸਰਨ ॥੧੬॥

ਥਿਤੀ ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੫, ਪੰਨਾ ੩੦੦

ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਨਹੀਂ ਬੁਝੀ ਜਾਂਦੀ । ਜੇ ਬੁਝੀ ਜਾਂਢੀ ਹੈ ਤਾਂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਦੁਆਰਾ ਹੀ ਬੁਝੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦਾ ਸਿਮਰਨਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ-ਚਰਨਾਂ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਹੈ (ਦੇਖੋ 'ਚਰਨ ਕਮਲ ਕੀ ਮਉਜ' ਨਾਮੇ ਪੁਸਤਕ) । ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਨਾਮ-ਸਿਮਰਨ ਹੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਛੁਟ ਹੋਰ ਕੋਈ ਕਥਾ ਨਹੀਂ ਹੈ । ਇਹ ਗੱਲ ਇਸ ਗੁਰਵਾਕ ਤੋਂ ਸਪਸ਼ਟ ਸਿਧ ਹੁੰਦੀ ਹੈ:-

ਅਕਥ ਕਥਾ ਬੀਚਾਰੀਐ ਮਨਸਾ ਮਨਹਿ ਸਮਾਇ ॥

ਉਲਟਿ ਕਮਲ ਅੰਮ੍ਰਿਤਿ ਭਰਿਆ ਇਹੁ ਮਨੁ ਕਤਹੁ ਨ ਜਾਇ ॥

ਅਜਪਾ ਜਾਪੁ ਨ ਵੀਸਰੈ ਆਦਿ ਜੁਗਾਦਿ ਸਮਾਇ ॥੧॥੨੭॥

ਸਲੋਕ ਮ: ੧, ਮਲਾਰ ਕੀ ਵਾਰ, ਪੰਨਾ ੧੨੯੧

ਇਸ ਗੁਰ ਵਾਕ ਅੰਦਰਿ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਵੀਚਾਰਨ ਤੋਂ ਭਾਵ ਅਖੰਡਾਕਾਰ ਨਾਮ ਦਾ ਖੰਡਾ ਖੜਕਾਉਣ ਤੋਂ ਹੈ । ਅਖੰਡਾਕਾਰ ਖੰਡਾ ਖੜਕਾਈ ਜਾਣ ਦੇ ਪ੍ਰਤਾਪ ਨਾਲ ਅਨਤ-ਤੰਗੀ ਮਨ ਮਨਸਾ ਦੇ ਵੇਗ (ਆਸ਼ਾ, ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ, ਸੰਕਲਪ ਵਿਕੱਲਪ) ਦੀਆਂ ਤਰੰਗਾਂ ਮਨ ਵਿਚਿ ਹੀ ਮਰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਹਿਰਦੇ ਦਾ ਮੁਧਾ ਪਇਆ ਕਮਲ ਉਲਟ ਕੇ ਸਿੱਧਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਸਦਾ ਸ਼ਾਦਾਬ ਤੇ ਹਰਿਆ ਭਰਿਆ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਬਿਨਸਦਾ, ਸਗੋਂ ਟਹਿਕਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ । ਇਹ ਅਖੰਡਾਕਾਰ ਨਾਮ ਦਾ ਅਭਿਆਸ (ਲਗਾਤਾਰ ਸਿਮਰਨ) ਇਹ ਅਜਪਾ ਜਾਪ ਹੈ, ਜਿਸ ਦਾ ਜਾਪ, ਬਗ਼ੈਰ ਅਟਕਾਰ ਦੇ ਲਗਾਤਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਵਿਸਰਦਾ, ਸਦ ਸਦੀਵ ਲਈ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਨਿਰੰਕਾਰ ਦੇ ਸਚਖੰਡ ਵਿਖੇ ਹੁੰਦਾ