ਕਦੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਫੰਙ ਲਾਈ ਹਾਰ ਵਾਂਗੂੰ ਹੇਠਾਂ ਧਰਤ ਉਪਰ ਉੱਡ ਲਹਿੰਦੀ,

ਤੇ ਇਕ ਜੋਗੀ-ਨੈਣ ਤੇਰੇ, ਲਾਲ ਡੋਰ, ਆਤਮਾ ਦੀ ਝਲਕ ਸਾਫ਼ ਵੱਜਦੀ,

ਅੰਞਾਣਪਣ ਦਾ ਕਮਾਲ ਤੇਰੇ ਲੂੰਅ-ਲੂੰਅ ਵਿੱਚੋਂ ਝਰਦਾ ਦਿੱਸਦਾ,

ਕਿਰਦਾ ਥਾਂ-ਥਾਂ 'ਤੇ

ਲਾਲ ਸੁਹਣੇ ਨਿੱਕੇ ਕੋਮਲ ਪੰਜੇ ਤੇਰੇ,

ਘਾਹ 'ਤੇ ਬਾਜਰੇ ਗੁੰਮ ਗਏ ਦਾਣਿਆਂ ਨੂੰ ਮੋਏ ਪੱਤੇ ਤੇ ਕੱਖ ਖਲੇਰ-ਖਲੇਰ

ਕਿਸ ਉਦਾਸੀ ਨਾਲ ਟੋਲਦੀ

ਏਧਰ ਓਧਰ ਕੀਤਾ ਤੂੰ ਕਿਹੀ ਉਦਾਸ ਹੋ ਚੁਗਦੀ,

ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਪੇਟ ਭਰਦੀ,

ਤੇਰੇ ਪਰ ਕਿਸੇ ਉਚਾਈ ਨੂੰ ਤਾਂਘਦੇ,

ਕੀ ਤੇਰੇ ਰੂਹ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਡੂੰਘੀ ਜੀਵਨ ਭਾਲ ਨਹੀਂ ਵੱਜਦੀ ?

ਤੇਰੀ ਦਰਦ-ਭਰੀ "ਕੂ ਹੂ" ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ,

ਇੰਨੇ ਸੁਹਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਘੁੱਗੀਏ । ਕਿਉਂ ਤੂੰ ਉਦਾਸ ਹੈਂ,

ਤੇਰੀ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਸਬਰ ਵਾਲੀ ਕਿਰਤ ਵਿੱਚ

ਤੇਰੀ ਇਸ ਦਰਦਮੀਨ ਦੀ ਹਾਰ ਜਿਹੀ ਵਿੱਚ,

ਇਕ ਭਾਰੇ ਕਿਸੇ ਸਾਧ ਦਾ ਤਿਆਗ ਹੋ ਵੱਸਦਾ,

ਤੇਰੇ ਇਸ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਛੁਪੇ ਪਾਕ ਦਰਦ ਦੀ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਸੁਹਣੱਪ ਹੈ