੫. ਸੂਰਜ ਅਸਤ

 

ਮੇਰੇ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਪੰਛੀ ਫੜ ਲਏ

ਅਚਨਚੇਤ ਹੀ ਫੜ ਲਏ ਉਸ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਨੇ

ਕਿਸੇ ਅਗੰਮੀ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ,

ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਿਦਕ, ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੱਤਾ

ਜਿਵੇਂ ਪਿਰਮ ਪਿਆਲੇ ਹੈ ਰੱਬ ਭਰਦਾ

ਇਕ ਨੰਗੀ ਨੀਲੀ ਲੰਮੀ ਬਾਂਹ ਦਿੱਸੀ ਪੱਛਮੀ ਅਕਾਸ਼ ਵਿੱਚ

ਤੇ ਵਰਿਆਮ ਕਿਸੇ ਪੁਰਖ ਦੀ ਤਕੜੀ ਕਲਾਈ ਵਿੱਚ

ਹਿਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅੱਗ ਦਾ ਕੜਾ

ਸੰਸਾਰ ਸਾਰੇ 'ਤੇ ਸਾਨੀਏ ਵਿੱਚ ਉਹ ਹੱਥ ਫਿਰ ਗਿਆ

ਆਸਮਾਨ ਸਾਰੇ ਕੰਬ ਗਏ ਜਿੰਦੀ ਅੱਗ ਦੇ

ਦਰਿਆ ਜਦ ਟੁੱਟੇ ਉਸ ਉਪਰ ਇਕ ਆਨਫਾਨ

ਵਿੱਚ ਆਣ ਡਾਢੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ,

ਆਸਮਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਛੁਪਿਆ ਵਰਿਆਮ ਪੁਰਖ ਆਇਆ

-ਪਤਾ ਏ-ਆਇਆ-ਰੂਹ ਮੇਰੇ ਦੇ ਫੁੱਲ

ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰ ਖਿੜਾਇਆ ਸਭ ਸੰਕਲਪਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ,

ਪਿਆਰ ਜਿਹਾ ਦੇ ਕੇ, ਖ਼ੁਸ਼ ਕਰਕੇ ਗ਼ਰੀਬ ਨੂੰ ਅਮੀਰ ਕੀਤਾ

ਇਕ ਨਿੱਕੀ ਕਿਸੇ ਗੁੱਝੀ ਉਸ ਝਲਕ ਨਾਲ,

ਮਾਂ ਜਿਵੇਂ ਪਿੱਛੋਂ ਆਉਂਦੀ ਦੌੜਦੀ ਰੋਂਦੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਗੋਦ ਚੁੱਕਦੀ

ਰੋਂਦਾ ਬੱਚਾ ਚੁੱਪ ਹੋ ਸੁਖੀ ਹੁੰਦਾ

ਸਾਰਾ ਰੂਹ ਮੇਰਾ ਠੰਢਾ ਲੂੰਅ-ਲੂੰਅ ਸੀ ਨਿੰਦਰਾਲਾ ਹੋ ਸੁੱਖ ਉਸ ਵਿੱਚ ।