ਗਿਣ-ਗਿਣ ਝੂਟੇ ਦੇਣ, ਪੀਂਘਾਂ ਚੜ੍ਹਨ ਸਵਾਈਆਂ

ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕੰਢੇ ਵਰਗੀਆਂ ਬਾਹਾਂ

ਅਜਬ ਲਟਕ ਵਿੱਚ ਉੱਠਣ

ਚੰਨ ਨੂੰ ਫੜ ਉਹ ਜਫ਼ੀ ਮਾਰਨ,

ਤੇ ਰਾਤ ਸਾਰੀ ਸੁੱਖ ਸੁੱਤੀਆਂ ।

ਸਭ ਕਰਾਮਾਤਾਂ ਅਨੇਕ ਵੇਖੀਆਂ

ਪਰ ਨਹੀਂ ਵੇਖੀ ਇਹ,

ਸੁੱਕੀਆਂ ਰੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਫੁੱਲ-ਨਹਿਰਾਂ

ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਸਵਰਗ ਬਲਦਾ

ਜਦ ਸਾਵੀ ਕਰੀਰ ਦਾ ਰੱਤਾ ਕੇਸਰ-ਫੁੱਲ ਚੜ੍ਹ ਅਸਮਾਨੀ ਫੁੱਟਦਾ ।