੧੩. ਕਦ ਤੂੰ ਆਵਸੇਂ ਓ ਸੋਹਣਿਆ

 

ਗਗਨਾਂ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਰਾਹ ਮੱਲੇ,

ਦੋਹੀਂ ਪਾਸੀਂ ਖੜੇ,

ਤਾਰੇ ਸਾਰੇ ਤੇਰੀ ਅਜ਼ਲ ਥਾਂ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ,

ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਪੁੱਛਦੇ,

ਕਦ ਤੂੰ ਆਵਸੇਂ ਓ ਸੋਹਣਿਆ !

ਪਾਗ਼ਲ ਹੋਈ ਰਾਤ ਢੂੰਡਦੀ

ਧਰਤਿ ਸਾਰੀ ਛਾਣਦੀ

ਅਵਾਰਾ ਜਿਹੀ ਫਿਰਦੀ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ।

……ਲਾਂਦੀ ਜਾਂਦੀ

……ਆਪਣੀ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਖਿਲਾਰਦੀ ਆਪਣੀ

……ਰੂਹ ਨੂੰ

……ਤੇ ਕਦੀ ਛੋਹ ਲਵੇ,

ਜੀਵਨ-ਫੁੱਲ ਆਪਣਾ ਪੱਤਰ-ਕਲੀ-ਕਲੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕਿੰਨਾ ਬੇਚੈਨ ਜੇ,

ਤੇਰੀ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਤਾਂਢ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਖਿੜਿਆ, ਹਿਸਿਆ

ਤੇ ਮੁੜ ਸਦਾ ਬਸੰਤ ਬਣਾਉਂਦਾ ਅਪਣੀ ਸਦਾ ਉਜਾੜ ਜਿਹੀ ਤਾਂਘਦੀ,

ਸਾਰੀ ਕੁਦਰਤ ਟੋਲਦੀ

ਉਸ ਕਮਾਲ ਨੂੰ,

ਜਿਹੜਾ ਵੱਸਦਾ ਤੇਰੇ ਪਸਾਰ ਵਿੱਚ,