ਪਾਰਸ ਦੀ 'ਮੈਂ' ਬੋਲਦੇ ਨਾਂਹ,

ਰੁਸਦੀ, ਮਨੀਂਦੀ, ਪਰ ਚੁੱਪ

ਆਖੇ ਕੁਝ ਨਾਂਹ, ਹੋਈ ਜੂ ਕੁਝ ਨਾਂਹ

ਗੀਤਾ ਦੀ ਮੈਂ ਵੀ ਬੋਲਦੀ,

ਬੁੱਧ ਦੇ ਬੁਤ ਦੀ ਮੈਂ ਨਾਂਹ ਬੋਲਦੀ,

'ਸ਼ਬਦ ਮੈਂ" ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਦੀ ਚੁੱਪ ਹੈ,

ਇੱਥੇ ਕੋਮਲ ਉਨਰਾਂ ਦੇ ਕਮਾਲ ਦੀ ਨਜ਼ਾਕਤ,

ਇੱਥੇ ਅਦਾ ਹੈ ਪਿਆਰ ਦੀ,

ਇੱਥੇ ਮਨ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ, ਪਾਰਸ ਦੀ ਮੈਂ ਵਿਚ,

 

ਬੱਸ, ਇੰਨਾਂ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਭੇਤ ਹੈ

ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਤੇ ਆਰਟ, ਮਨ ਦੀ ਹਨੇਰੀ ਮੈਂ ਤੇ ਕਿਰਤੀ ਮੈਂ ਵਿਚ,

ਆਰਟ-ਕਿਰਤ ਦੀ ਟੋਹ ਜਾਣਦੀ,

ਪਾਰਸ ਕਰਤਾਰ ਹੱਥ ਦੀ ਛੋਹ ਸਞਾਣਦਾ,

ਇਹ ਸਰਵੱਗਯਤ ਆਰਟ (ਉਨਰ) ਦੀ

ਬੁੱਤ ਵਿਚ ਚਿਤਰ ਵਿਚ, ਰੰਗ ਕਿਸੇ ਵਿਚ

ਬੈਠੀ, ਸੁੱਤੀ, ਜੀਂਦੀ, ਜਾਗਦੀ,

ਹਿਲਦੀ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦੀ ਬੱਸ ਯਾਦ ਤਾਰ ਹੈ !

ਉਸ ਕਰਤਾਰ ਦੀ ਛੋਹ ਦਾ ਸ੍ਵਾਦ ਹੈ,

ਪਾਰਸ ਰੱਬ ਦੀ ਕਰਾਮਾਤ ਹੈ,

ਇਉਂ ਸਦਾ ਆਇਆ ਸਦੈਵ ਲਈ,

ਇਕ ਰੰਗ-ਰਸ, ਸ੍ਵਾਦ-ਸੁਖ,

ਇਹ ਸਦੈਵ ਦਾ ਜੀਣ ਹੈ,

ਆਵੇਸ਼ ਹੈ ਰੱਬੀ, ਗੁਪਤ,

ਬੱਸ ਚੀਜ਼ ਹੈ, ਅਨੇਮੀ,

ਨੇਮ ਸਾਰੇ ਡੁੱਬਦੇ !

ਬੱਸ, ਪਿਆਰ ਹੀ ਪਿਆਰ ਇਕ ਪੂਰਾ ਸੱਚ ਹੈ,