ਐਨੀ ਸੁਣ ਕੇ ਦੁੱਲਾ ਬੋਲਦਾ ਤੈਨੂੰ ਦੇਮਾਂ ਸਚ ਸੁਨਾ ।
ਮੈਂ ਕਰਨੀ ਮੂਲ ਸਲਾਮ ਨਾ ਚਾਹੇ ਕਿੰਨੇ ਬਹਾਨੇ ਲਾ ।
ਸੇਖੂ ਚਲੂੰ ਸਾਥ ਲਾਹੌਰ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਦਗਾ ਨਾ ਲਈਂ ਕਮਾ ।
ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਬੱਚੇ ਰਾਜਪੂਤ ਦੇ ਕਿਤੇ ਲਮਾਂ ਨਾ ਜੰਗ ਮਚਾ ।
ਐਨੀ ਆਖ ਸੇਖੂ ਨਾਲ ਤੁਰ ਪਿਆ ਸਾਰੇ ਪੈਗੇ ਲਾਹੌਰ ਦੇ ਰਾ ।
ਬੱਢ ਕੰਨ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਤੁਰ ਪਏ ਅਕਬਰ ਤਾਈਂ ਦਈਂ ਦਖਾ।
ਸਾਰੇ ਆ ਗਏ ਵਿਚ ਲਾਹੌਰ ਦੇ ਦੁੱਲਾ ਸੇਖੂ ਨੇ ਲਿਆ ਰਲਾ ।
ਅਗੇ ਰਾਮ ਚੰਦ ਤੇਰੀ ਗੌਣ ਤੂੰ ਦੇਮਾ ਦੁੱਲੇ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਨਾ ॥ ੨੬॥
ਸੇਖੂ ਨੌਕਰ ਤਾਈਂ ਬੋਲਦਾ ਦਿਤੀ ਸਾਰੀ ਬਾਤ ਸਮਝਾ।
ਤੂੰ ਜਾ ਕੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਆਖ ਦੇ ਕਲ ਕੋ ਲਈਂ ਦਰਬਾਰ ਲਵਾ।
ਸਾਰੇ ਬੂਹੇ ਬੰਦ ਕਰਬਾ ਦਈਂ ਇਕ ਮੇਰੀ ਦਿਓ ਰਖਬਾ ।
ਦੁੱਲਾ ਆਕੜ ਬਾਜ ਹੈ ਏਨੂੰ ਮੋਰੀ ਦੇਮਾ ਲਖਾ।
ਦੁੱਲਾ ਕਰੇ ਨਾ ਸਲਾਮ ਰਬ ਨੂੰ ਮੋਰੀ ਲਖੂਗਾ ਸੀਸ ਝੁਕਾ ।
ਫੇਰ ਹੋਜੇ ਆਪ ਸਲਾਮ ਜੋ ਸਬ ਦਾ ਰੈਹਜੂ ਪੜਦਾ ਆ।
ਅਸੀਂ ਰਹਾਂਗੇ ਸਲੇ ਬਾਗ ਮੇਂ ਸੁਭੇ ਬੜਾਂ ਕਚੈਹਰੀ ਜਾ ।
ਐਨੀ ਕਹਿ ਕੇ ਨੌਕਰ ਤੋਰਤਾ ਦਿਤਾ ਨੌਕਰ ਐਨ ਪਕਾ ॥ ੨੭ ॥
ਖਤ ਲਿਖ ਸੇਖੂ ਦੇਮਦਾ ਲੈ ਨੌਕਰ ਹੂਆ ਰਵਾਨ।
ਜਿਮੇ ਦੁੱਲੇ ਨੇ ਮਾਰਿਆ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਬਚਾਈ ਸੇਖੂ ਦੀ ਹੈ ਜਾਨ।
ਨੌਕਰ ਖਤ ਅਕਬਰ ਨੂੰ ਦੇਮ ਦਾ ਨਾਲੇ ਮੁਖ ਸੇ ਕਰ ਬਿਆਨ ।
ਅਕਬਰ ਰਾਜਾ ਖਤ ਨੂੰ ਬਾਚਦਾ ਹੈ ਦੂਲੇ ਦੇ ਕੁਰਬਾਨ ।
ਸੇਖੂ ਪੁਤ ਸ਼ੇਰ ਤੋਂ ਰਖਿਆ ਕਢੀ ਸਿਹ ਦੀ ਦੁੱਲੇ ਨੇ ਜਾਨ ।
ਰਾਜਾ ਦਿਲ ਮੇਂ ਕਚੀਚੀ ਖਾਮਦਾ ਦੂਲਾ ਮੈਨੂੰ ਕਰ ਬਰਾਨ।
ਸੁਭਾ ਉਠ ਕੇ ਲਾਇਆ ਦਰਬਾਰ ਕੋ ਅਕਬਰ ਬੈਠਾ ਤਖਤ ਸੁਜਾਨ।
ਬੰਦ ਕਰ ਦਰਵਾਜੇ ਬੈਠ ਗਏ ਸਾਰੇ ਸੂਬੇ ਔਰ ਦੀਵਾਨ ।
ਦੁੱਲੇ ਖਾਤਰ ਮੋਰੀ ਰਖਤੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਲਖੇਗਾ ਦੁੱਲਾ ਜੁਆਨ ।
ਦੋ ਕੋਲ ਜਲਾਦ ਖੜਵਾ ਦਿਤੇ ਦੇਕੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਕਿਰਪਾਨ ।
