ਚੰਦੀ - ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਵਾਂਗੀ । ਮੈਂ ਵੀ ਕਿੰਨੀ ਝੱਲੀ ਆਂ, ਐਵੇਂ ਈ... ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ-ਕਦੇ ਕਦੇ ਜਾਣ ਦੀ ਮੱਥ ਬੈਠਦੀ ਹਾਂ । ਹੱਛਾ......ਜਾ ਹੁਣ । [ਭੇਰੂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਚੰਦੀ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਉਡੀਕਦੀ ਹੈ, ਤੇ ਨੌਜੁਆਨ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹੈ]
ਨੌਜੁਆਨ - ਉਹ ਚਲਾ ਗਿਆ । ਅਸੀਂ ਵੀ ਚੱਲਾਂਗੇ ਹੁਣੇ ।
ਚੰਦੀ - ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ । ਚੱਲ ।
ਨੌਜੁਆਨ - ਮੈਂ ਕੋਟ ਪਾ ਲਵਾਂ, ਤੇ ਤੂੰ... ਤੂੰ ਵੀ ਇਹ ਪਟਕਾ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਦੁਆਲੇ ਵਲ੍ਹੇਟ ਲੈ । (ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਵਲ੍ਹੇਟ ਕੇ) ਆਹ, ਕਿੰਨੀ ਸੁਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਐਂ ਤੂੰ !
ਚੰਦੀ - ਅਸੀਂ ਏਸ ਪਰਬਤ ਦੇ ਪਾਰ ਜਾ ਕੇ.......
ਨੌਜੁਆਨ - ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਸਾਂ ਕਿ ਲਾਰਜੀ ਦੀ ਟੀਸੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਨਾ ਅਪੜ ਸਕੇਗਾ, ਪਰ ਚੰਦੀ—
ਚੰਦੀ - ਕਿਉਂ ?
ਨੌਜੁਆਨ - ਤੂੰ ਝੂਠ ਆਖਦੀ ਸੈਂ । ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਉਤੇ ਝੂਠ ਆਖਦੇ ਸਨ । ਲਾਰਜੀ ਦੀ ਟੀਸੀ, ਬਰਫ਼ਾਂ ਨਾਲ ਕੱਜੀ ਹੋਈ ਟੀਸੀ.....
ਚੰਦੀ - ਮੈਂ ਬਰਫ਼ ਦੇ ਦਿਉਤੇ ਤੋਂ ਡਰਦੀ ਆਂ ।
ਨੌਜੁਆਨ - ਤੂੰ ਤਾਂ ਐਵੇਂ ਡਰਦੀ ਏਂ। ਚਲ ਚੱਲੀਏ । [ਬੂਹਾ ਭੀੜ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਕੁਝ ਚਿਰ ਮੰਚ ਖ਼ਾਲੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ । ਬਾਹਰ ਤੂਫਾਨ ਦੀ ਹੂ...ਹੂ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਬੁੱਢਾ ਮਨਸੂ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ । ਉਸ ਨੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਚੰਮ ਦਾ ਕੁੱਪਾ ਫੜਿਆ
