ਕਾਕੂ : ਨੀ ਕਮਲੀਏ, ਦੁੱਖ ਤਾਂ ਜੰਮਿਆ ਹੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹੈ। ਤੀਵੀਆਂ ਰੋ ਕੇ, ਛਾਤੀ ਪਿੱਟ ਕੇ ਦਿਲ ਹੌਲਾ ਕਰਦੀਆਂ ਨੇ ਤੇ ਮਰਦ ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ। ਮੈਂ ਜੇ ਦਾਰੂ ਦਾ ਘੁੱਟ ਨਾ ਲਾਵਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਸਾਲੇ ਹੱਡ ਹੀ ਨਹੀਂ ਖੁਲ੍ਹਦੇ।
ਕਾਕੂ : ਕਿਵੇਂ ਆਇਆ ਸੀ ਗੱਜਣਾ ?
ਗੱਜਣ : ਹਲ ਵਾਹੁੰਦੇ ਦਾ ਕੁੰਡਾ ਟੁਟ ਗਿਆ।
ਕਾਕੂ : ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਕੰਮ ਦਾ ਬੜਾ ਜ਼ੋਰ ਐ। ਪਰਸੋਂ ਤੇਰਾ ਹਲ ਤਿਆਰ ਕਰ ਦੇਊਂਗਾ।
ਲੈ ਜਾਵੀਂ।
ਗੱਜਣ : ਦੀਪਿਆ, ਰਤਾ ਹਿੰਮਤ ਨਾਲ ਫੂਕਾਂ ਲਾ। (ਤਲੋਕਾ, ਕਰਮਾ ਤੇ ਬਾਰੂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਕਹੀ ਤੇ ਹਲ ਹੈ)
ਤਲੋਕਾ : ਮੇਰਾ ਫਾਲਾ ਡੰਗ ਦਿੱਤਾ ?
ਕਾਕੂ : ਬਸ ਤੇਰਾ ਕੰਮ ਹੀ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੋਇਐ ਅਹਿਰਨ ਉੱਤੇ। ਦੋ ਕੁ ਸੱਟਾਂ ਲਾਉਣੀਆ ਨੇ। ਤੂੰ ਹੀ ਲਵਾ ਦੇਹ। (ਤਲੋਕਾ ਲਾਲ ਸੂਹੇ ਫਾਲੇ ਉਤੇ ਸੱਟਾਂ ਮਾਰਦਾ ਹੈ) ਸ਼ਾਬਾਸ਼ੇ! ਜੀਉਂਦਾ ਰਹਿ! ਰਤਾ ਹੌਲੀ। ਹਾਂ, ਬਸ ਠੀਕ ਐ।
ਤਲੋਕਾ : (ਸੱਟਾਂ ਮਾਰਦਾ ਹੋਇਆ) ਹਈ ਸ਼ੈ।
ਕਾਕੂ : ਹੁਣ ਰਤਾ ਪੋਲੀਆਂ। ਤਲੀ ਵਾਲੇ ਪਾਸਿਉਂ।
ਤਲੋਕਾ : ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰ।
ਕਾਕੂ : ਬਸ ਸੂਤ ਐ। (ਉਹ ਫਾਲੇ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬਾਲਟੀ ਵਿਚ ਡੁਬੋ ਕੇ ਕਢਦਾ ਹੈ।)
ਤਲੋਕਾ : ਫਾਲਾ ਰਤਾ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਠੋਕੀਂ ।
ਕਾਕੂ : ਤੂੰ ਵੇਖਦਾ ਜਾਹ। ਤੇਰਾ ਹਲ ਭਾਵੇਂ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇ ਫਾਲਾ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਦਾ।
ਤਲੋਕਾ : ਮੀਂਹ ਵਰ੍ਹੇ ਹੋਏ ਨੇ, ਧਰਤੀ ਆਫਰੀ ਹੋਈ ਐ। ਮੈਨੂੰ ਨਵਾਂ ਫਾਲਾ ਚਾਹੀਦੈ। ਪੱਕੇ ਲੋਹੇ ਦਾ।
ਕਾਕੂ : ਪੱਕੇ ਲੋਹੇ ਦਾ ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਕਾਲ ਪੈ ਗਿਐ। ਮੰਡੀ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਦਸ ਦੁਕਾਨਾਂ ਤੋਂ ਪੁੱਛਣਾ ਪਵੇਗਾ।
ਕਰਮਾ : ਕਿਉਂ ?
ਕਾਕੂ : ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਲੋਹੇ ਦਾ ਹੀ ਕੰਮ ਐ। ਜੰਗ ਲਗੀ ਹੋਈ ਐ। ਲੋਹੇ ਦੀਆਂ ਬੰਦੂਕਾਂ ਬਣਦੀਆਂ ਨੇ, ਤੋਪਾਂ ਬਣਦੀਆਂ ਨੇ, ਤਲਵਾਰਾਂ ਬਣਦੀਆਂ ਨੇ। (ਕਾਕੂ ਫਾਲਾ ਠੋਕਦਾ ਹੈ)
ਕਰਮਾ : ਤੈਨੂੰ ਪਤੈ ਬਿਸ਼ਨੇ ਨੇ ਧੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਉੱਤੇ ਅੰਨ੍ਹਾ ਖਰਚ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨਾਂ ਪਿਛੋਂ ਹੀ ਕੁੜੀ ਦੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਨੇ ਟੂਮ ਛੱਲਾ ਲਹਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੇਕੀਂ ਤੋਰ ਦਿਤਾ।
ਬਾਰੂ : ਆਖਦੇ ਸਨ ਦਾਜ ਥੋੜ੍ਹਾ ਲਿਆਂਦਾ।
ਕਰਮਾ : ਭਾਈ ਅੰਤਾਂ ਦੇ ਗਹਿਣੇ ਕੱਪੜੇ ਦਿਤੇ ਸਨ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ। ਪਰ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ਮੁੰਡੇ ਵਿਚ ਹੀ ਨੁਕਸ ਸੀ। ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਹੀ ਪਤਾ ਲਗ ਗਿਆ।
ਤਲੋਕਾ : ਲੋਕ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਤੀਵੀਂ ਵਿਚ ਹੀ ਨੁਕਸ ਕਢਦੇ ਨੇ। ਲੱਭੂ ਸੁਨਿਆਰ ਨੇ ਤਿੰਨ
