ਕਾਕੂ : ਸਹੁਰੀਏ, ਮਰਦ ਨਾਤ੍ਹਾ ਧੋਤਾ ਘੋੜਾ, ਉਸ ਦਾ ਕੀ ਲੱਥ ਜਾਂਦੈ।
ਸੰਤੀ : ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਲਾਇਆ।
ਕਾਕੂ : ਭੱਠੀ ਦਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦੀ ? ਦਿਨ ਰਾਤ ਲੋਹਾ ਕੁਟਦਾਂ…
ਸੰਤੀ : ਮੇਰਾ ਜੀਅ ਕਰਦੈ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਲੋਹੇ ਵਾਂਗ ਕੁੱਟੇ।
ਕਾਕੂ : ਠੀਕ ਆਖਦੀ ਹੈਂ, ਤੀਵੀਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਲੋੜ ਐ। ਰੱਬ ਨੇ ਤੀਵੀਂ ਦਾ ਸਰੀਰ ਦੂਹਰਾ ਤੀਹਰਾ ਬਣਾਇਐ... ਭਰਵੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਤੇ ਪੱਟ ਤਾਂ ਜੋ ਮਰਦ ਦਾ ਜ਼ੁਲਮ ਸਹਿ ਸਕਣ। (ਪਿਛੋਕੜ ਵਿਚ ਅਲਗੋਜਿਆਂ ਦੀ ਧੁਨ ਫਿਰ ਉਭਰਦੀ ਹੈ।
ਸੰਤੀ : ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਨੇ।
ਕਾਕੂ : ਇਹ ਲਾਲ ਡੋਰੇ ਤੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਤਰਦੇ ਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ। ਬੈਣੋ ਸੌਂ ਗਈ ?
ਸੰਤੀ : ਹਾਂ।
ਕਾਕੂ : ਤੇ ਦੀਪਾ ?
ਸੰਤੀ : ਉਹ ਵੀ।
ਕਾਕੂ : ਤੇ ਕੁੱਕੜ ਤਾੜ ਦਿੱਤੇ ?
ਸੰਤੀ : ਹਾਂ।
ਕਾਕੂ : ਤੇ ਹੁਣ ਤੂੰ –
ਸੰਤੀ : ਮੈਂ ਕੀ ?
ਕਾਕੂ : ਤੈਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਰੀ ਭਰੀ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਜੀ ਕਰਦੈ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਫੱਕ ਲਵਾਂ... ਭੱਠੀ ਤੋਂ ਉਡਦੇ ਲੋਹੇ ਵਾਂਗ ... (ਕਾਕੂ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧਦਾ ਹੈ। ਸੰਤੀ ਦੀਵੇ ਨੂੰ ਚੁਕ ਕੇ ਫੂਕ ਮਾਰਦੀ ਹੈ। ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿਚ ਸੰਗੀਤ ਉੱਚਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ)
(ਹਨੇਰਾ)
