ਐਕਟ ਦੂਜਾ

ਸੀਨ - ਪਹਿਲਾ

(ਕਾਕੂ ਸਾਣ ਉੱਤੇ ਗੰਡਾਸਾ ਤੇਜ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਬੈਣੋ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੀ ਘੁੰਮਦੀ ਹੋਈ ਸਾਣ ਦੇ ਪਟੇ ਨੂੰ ਖਿਚ ਰਹੀ ਹੈ। ਗੰਡਾਸੇ ਵਿਚੋਂ ਚੰਗਿਆੜੇ ਉਡਦੇ ਹਨ।)

ਬੈਣੋ : (ਹੱਸਦੀ ਹੈ ।) ਜੀ ਕਰਦੈ ਇਹਨਾਂ ਚੰਗਿਆੜਿਆਂ ਨੂੰ ਫੜ ਲਵਾਂ, ਤੇ ਖਾ ਲਵਾਂ। ਬਾਪੂ, ਲੋਹੇ ਵਿੱਚੋਂ ਚੰਗਿਆੜੇ ਕਿਉਂ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ ?

ਕਾਕੂ : ਲੋਹੇ ਵਿੱਚ ਅੱਗ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਬੈਣੋ। ਪੱਥਰ ਦੀ ਰਗੜ ਨਾਲ ਲੋਹਾ ਚੰਗਿਆੜੇ ਛੱਡਦੈ।

ਬੈਣੋ : ਜੀ ਕਰਦੈ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਝੋਲੀ ਵਿੱਚ ਪਾ ਲਵਾਂ।

ਕਾਕੂ : ਅੱਗ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਫੜ ਸਕਦਾ।

ਬੈਣੋ : ਮੈਨੂੰ ਅੱਗ ਤੋਂ ਡਰ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ, ਪਰ ਹਨੇਰੇ ਤੋਂ ਡਰ ਲਗਦੈ।

ਕਾਕੂ : ਕਾਹਦਾ ਡਰ ? ਇਸ ਹਥੌੜੇ ਅੱਗੇ ਤਾਂ ਭੂਤ ਵੀ ਦੌੜਦੇ। (ਕਾਕੂ ਗੰਡਾਸੇ ਦੀ ਧਾਰ ਨੂੰ ਅੰਗੂਠੇ ਨਾਲ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਗੰਡਾਸਾ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਿਆ, ਲੈ ਇਸ ਨੂੰ ਰਖ ਦੇਹ।

(ਬੈਣੋ ਗੰਡਾਸਾ ਫੜ ਕੇ ਸਬਾਤ ਦੇ ਛੱਪਰ ਵਿਚ ਉੜੰਗ ਦੇਂਦੀ ਹੈ।)

ਮੈਂ ਮੰਡੀ ਲੋਹਾ ਲੈਣ ਚਲਿਆ ਹਾਂ। ਤੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਇਹਨਾਂ ਦਾਤਰੀਆਂ ਦੇ ਦੰਦੇ ਕੱਢ ਦੇਵੀਂ। (ਉਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬੈਣੋ ਆਲੇ ਵਿੱਚੋਂ ਸ਼ੀਸਾ ਕੱਢਦੀ ਹੈ, ਕੰਘੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਖਿੜਕੀ ਕੋਲ ਖੜੀ ਬਾਹਰ ਝਾਕਦੀ ਹੈ। ਬਚਨੀ ਦਾਖ਼ਿਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।)

ਬਚਨੀ : ਕੋਈ ਹੈ ਘਰ ਵਿੱਚ ? ਵੇਹੜਾ ਤਾਂ ਖਾਲੀ ਪਿਆ ਏ। ਭੱਠੀ ਮਘਦੀ ਐ। ਔਹ ਖੜੀ ਐ ਸੰਤੀ ਖਿੜਕੀ ਕੋਲ। ਸੰਤੀਏ! ਕਿਹੜੀਆਂ ਸੋਚਾਂ 'ਚ ਡੁੱਬੀ ਖੜ੍ਹੀ ਏਂ?

ਬੈਣੋ : (ਮੁੜ ਕੇ) ਕੌਣ ਐ ?

ਬਚਨੀ : ਤੂੰ ਕੌਣ ਐਂ ? ਬੈਣੋ! ਹਾਏ! ਕਿੱਡੀ ਵੱਡੀ ਹੋ ਗਈ ਤੂੰ। ਮੈਂ ਸਮਝੀ ਸੰਤੀ ਖੜੀ ਆ। ਉਹੀ ਕੱਦ, ਉਹੀ ਕਾਠ। ਉਹੀ ਨਹਾਰ, ਉਹੀ ਲੰਮੀ ਗੁੱਤ।

ਬੈਣੋ : ਤੇ ਤੂੰ ਮਾਸੀ ?

ਬਚਨੀ : ਹਾਂ ਮੈਂ ਆਂ, ਤੇਰੀ ਮਾਸੀ। ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀ ਸਹੇਲੀ। ਪਛਾਣਿਆ ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ? ਪੰਜ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਘਰ ਆਈ ਸਾਂ। ਭੁੱਲ ਗਈ ਮਾਸੀ ਨੂੰ ?

ਬੈਣੋ : ਆਹ ... ਪਿਛਲੀ ਵਾਰ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬੇਰ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਸੈਂ ਨਾ ?

ਬਚਨੀ : ਹੁਣ ਵੀ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਹਾਂ। ਲੈ ਕਰ ਝੋਲੀ। ਲਾਲ ਲਾਲ ਬੇਰ ਨੇ ਮਲ੍ਹਿਆਂ