ਸੰਤੀ : ਪਰ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਦੇਖਦੀ ਹਾਂ ਤਾਂ ਸੁਆਹ ਦੀਆਂ ਲੀਕਾਂ ਦਿਸਦੀਆਂ ਨੇ। (ਯਕਦਮ) ਹਾਰੇ ਵਿੱਚ ਸਾਗ ਧਰ ਕੇ ਭੁੱਲ ਗਈ। ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਰਹੀ। ਕਿਤੇ ਥੱਲੇ ਨਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਜਾ ਕੇ ਦੇਖਾਂ।
ਬਚਨੀ : ਵਿਆਹ ਦੇ ਕੰਮ ਕਾਜ ਲਈ ਆਵਾਂਗੀ-ਗੋਟਾ ਲਵਾਉਣ ਤੇ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਗੀਤ ਗਾਉਣ। (ਜਾਂਦੀ ਹੈ।) (ਸੰਤੀ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਹਾਰੇ ਵਿਚ ਰਿਝਦੇ ਸਾਗ ਵਿਚ ਡੋਈ ਫੇਰਦੀ ਹੈ। ਬੈਣੋ ਨੂੰ ਹਾਕ ਮਾਰਦੀ ਹੈ।)
ਸੰਤੀ : ਬੈਣੋ। ਨੀ ਬੋਲਦੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ? ਬੈਣੋ!
ਬੈਣੋ : (ਆਉਂਦੀ ਹੋਈ) ਹਾਂ ਕੀ ਐ ?
ਸੰਤੀ : ਸਾਗ ਰਿੱਝ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਤੂੰ ਹਾਰੇ ਵਿਚ ਬੱਕਲੀਆਂ ਧਰ ਦੇਹ। ਪਾਥੀਆਂ ਦੀ ਅੱਗ ਤੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਰਿੱਝਣਗੀਆਂ। ਨੀ ਚੁੱਪ ਕਿਉਂ ਹੋ ਗਈ। ਇਹ ਕੀ ਲਈ ਫਿਰਦੀ ਹੈ ?
ਬੈਣੋ : ਕੱਲ੍ਹ ਗਾਂ ਨੇ ਨਿਆਣਾ ਤੁੜਵਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਲੇਵਾ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਚੋਣ ਬੈਠੀ ਤਾਂ ਕਿੱਲੇ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਵੱਛਾ ਅੜਾਉਣ ਲੱਗਿਆ। ਗਾਂ ਉੜਕ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਦੋ ਛੜਾਂ ਮਾਰੀਆਂ ਤੇ ਨਿਆਣਾ ਤੁੜਵਾ ਕੇ ਰੰਭਣ ਲੱਗੀ।
ਸੰਤੀ : ਫਿਰ ਤੂੰ ਕੀ ਕਰਦੀ ਸੀ ਇਸ ਰੱਸੇ ਦਾ ?
ਬੈਣੋ : ਸੰਢਦੀ ਸਾਂ। ਘਸ ਕੇ ਬੋਦਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਸੰਢਿਆ ਤਾਂ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਨੇ ਦੋ ਦਿਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੱਢਣੇ।
ਸੰਤੀ : ਤੂੰ ਸਿਆਣੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈਂ.. ਕੁਝ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਿਆ ਕਰ। ਦੇਖ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰੋਂ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਰੋਟੀਆਂ ਥੱਪਣ...ਭੱਠੀ ਦੀ ਸੁਆਹ... ਕੱਢਣ ਵਾੜੇ ਵਿੱਚ ਗੁਤਾਵਾ ਕਰਨ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ... ਬਹੁਤ ਥੱਕ ਗਈ ਹਾਂ ਮੈਂ । (ਉਹ ਲਿੱਪੇ ਹੋਏ ਫਰਸ਼ ਉੱਤੇ ਪੱਸਰ ਕੇ ਲੇਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਲੰਮੀ ਅੰਗੜਾਈ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਆਕੜਾਂ ਭੰਨਦੀ ਹੈ) ਬੈਣੋ । ਧੀਏ ਆ ਜ਼ਰਾ ਮੈਨੂੰ ਲਿਤਾੜ ਦੇਹ। (ਬੈਣੋ ਰੱਸਾ ਸੁੱਟ ਕੇ ਨੰਗੇ ਪੈਰੀਂ ਸੰਤੀ ਨੂੰ ਲਿਤਾੜਨ ਲਗਦੀ ਹੈ।)
ਬੈਣੋ : ਮਾਂ, ਤੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਬੋਝ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ?
ਸੰਤੀ : ਨਹੀਂ! ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਨੌਂ ਮਹੀਨੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਲਈ ਫਿਰਦੀ ਰਹੀ, ਉਦੋਂ ਤੇਰਾ ਬੋਝ ਨਾ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਲੱਗੂ।
ਬੈਣੋ : ਹੁਣ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਮੈਂ ਵੱਡੀ ਹੋ ਗਈ ਹਾਂ। ਤੈਥੋਂ ਵੀ ਲੰਮੀ। ਇਸੇ ਲਈ ਮੈਂ ਪੋਲੇ ਪੱਬੀ ਲਿਤਾੜਦੀ ਹਾਂ ਤੈਨੂੰ। ਲਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਪੋਲੀ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਤੁਰ ਰਹੀ ਹੋਵਾਂ।
ਸੰਤੀ : ਹੋਰ ਭਰਵਾਂ ਪੈਰ ਰੱਖ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ। ਮੇਰੇ ਮੋਢਿਆਂ ਉੱਤੇ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ.. ਲੱਤਾਂ ਉੱਤੇ .. ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ ਹੈ .. (ਹੂੰਗਰ ਮਾਰਦੀ ਹੋਈ) ਚੈਨ ਪੈ ਰਿਹਾ
