ਹੈ ਹੱਡਾਂ ਵਿੱਚ। ਆਰਾਮ ਆ ਗਿਆ ਮੇਰੀ ਦੇਹ ਨੂੰ। (ਦੂਰੋਂ ਢੋਲਕੀ ਦੀ ਆਵਾਜ ਉੱਚੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮਾਂ ਦੀਆ ਹੂੰਗਰਾਂ ਉੱਚੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਹ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਚੌਫਾਲ ਮਸਤ ਪਈ ਹੈ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ।)
ਬੈਣੋ ਕੁਝ ਚਿਰ ਲਈ ਖੜ੍ਹੀ ਸੋਚਦੀ ਹੈ। ਗਿੱਧਾ ਅਤੇ ਗੀਤ ਫਿਰ ਉੱਚਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਬਾਜਰੇ ਦਾ ਸਿੱਟਾ ਨੀ ਮੈਂ ਤਲੀ ਤੇ ਮਰੋੜਿਆ... ਬਾਜਰੇ ਦਾ ਸਿੱਟਾ ....
ਰੁਠੜਾ ਜਾਂਦਾ ਮਾਹੀਆ ਨੀ ਮੈਂ ਗਲੀ ਵਿਚੋਂ ਮੋੜਿਆ...
ਬਾਜਰੇ ਦਾ ਸਿੱਟਾ...
ਬੈਣੋ ਸਬਾਤ ਵਿਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਦੇਖਦੀ ਹੈ, ਗੁੱਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਹਰੀ ਚੁੰਨੀ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਨਵੀਂ ਜੁੱਤੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ। (ਯਕਦਮ ਸੰਤੀ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਕੜਕਦੀ ਹੈ।)
ਸੰਤੀ : ਕਿੱਥੇ ਚੱਲੀ ਹੈਂ ?
ਬੈਣੋ : ਪੀਂਘ ਝੂਟਣ। ਟੋਭੇ ਵਾਲੇ ਪਿੱਪਲ ਉੱਤੇ।
ਸੰਤੀ : ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਜੇ ਉੱਥੇ ਗਈ।
ਬੈਣੋ : ਸਾਰੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਗਈਆਂ ਨੇ ਪੀਂਘ ਝੂਟਣ। ਗਿੱਧਾ ਪਾਉਣ ਤੇ ਤੀਆਂ ਖੇਡਣ। ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਨਾ ਜਾਵਾਂ ?
ਸੰਤੀ : ਬਾਜ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ ? ਸੰਘੀ ਘੁੱਟ ਸੁੱਟਾਂਗੀ ਤੇਰੀ।
ਸੰਤੀ : ਪਤਾ ਹੈ ਤੈਨੂੰ ? ਪ੍ਰਤਾਪੇ ਦੀ ਜੁਆਨ ਧੀ ਨੂੰ ਦੋ ਚੋਬਰ ਲੈ ਗਏ ਸਨ ਚਰ੍ਹੀਆਂ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ। ਉੱਥੇ ਮੂੰਹ ਕਾਲਾ ਕੀਤਾ ਉਸ ਨਾਲ।
ਬੈਣੋ : ਕਿਉਂ ਰੋਕਦੀ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ? (ਪਿਛੋਕੜ ਵਿੱਚ ਗਿੱਧਾ ਮਚਦਾ ਹੈ ਤੇ ਗੀਤ ਗੂੰਜਦਾ ਹੈ।)
ਗੀਤ : ਬਾਜਰੇ ਦਾ ਸਿੱਟਾ ਨੀ ਮੈਂ ਤਲੀ ਤੇ ਮਰੋੜਿਆ ..
ਬਾਜਰੇ ਦਾ ਸਿੱਟਾ...
ਰੁੱਠੜਾ ਜਾਂਦਾ ਮਾਹੀਆ
ਨੀ ਗਲੀ ਵਿੱਚੋਂ ਮੋੜਿਆ...
ਬਾਜਰੇ ਦਾ ਸਿੱਟਾ...
ਸੰਤੀ : ਖੜ੍ਹੀ ਕੀ ਸੁਣਦੀ ਹੈਂ। ਜੇ ਪੀਂਘ ਝੂਟਣੀ ਏਂ ਤਾਂ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਝੂਟ, ਉਸ ਪਿੱਪਲ ਦੇ ਡਾਹਣੇ ਨਾਲ।
ਬੈਣੋ : ਇਹ ਡਾਹਣਾ ਪੀਂਘ ਝੂਟਣ ਲਈ ਨਹੀਂ। ਫਾਹਾ ਲੈਣ ਲਈ ਚੰਗਾ ਹੈ।
ਸੰਤੀ : ਕਿਉਂ ਕਬੋਲ ਬੋਲਦੀ ਹੈਂ ? ਇਹ ਦਰੱਖਤ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਵੱਡਾ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਦੀ ਛਾਂ ਹੇਠ ਤੂੰ ਜੁਆਨ ਹੋਈ।
ਬੈਣੋ : ਮੈਂ ਟੋਭੇ ਵਾਲੇ ਪਿੱਪਲ ਉੱਤੇ ਹੀ ਝੂਟਣ ਜਾਵਾਂਗੀ, ਲੰਮੀ ਉੱਚੀ ਪੀਂਘ ਝੂਟਣ ਤਾਂ ਜੁ ਮੇਰੀਆਂ ਤਲੀਆਂ ਆਸਮਾਨ ਨੂੰ ਛੂਹ ਲੈਣ। ਧਰਤੀ ਪੁੱਠੀ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਆਸਮਾਨ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਆ ਡਿੱਗੇ।
ਸੰਤੀ : (ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਤੜਪ ਕੇ) ਮੈਂ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਤੇਰਾ ਇਲਾਜ। ਸੰਗਲ ਪਾ ਕੇ ਰੱਖੂੰਗੀ
