ਤੈਨੂੰ ਅੰਦਰ। ਕੋਠੜੀ ਵਿੱਚ ਡੱਕ ਦਿਆਂਗੀ ਤੈਨੂੰ ਡੈਣੇ। ਦੇਖਦੀ ਆਂ ਤੂੰ ਕਿਵੇਂ ਜਾਨੀ ਐਂ ਬਾਹਰ!

(ਸੰਤੀ ਬੂਹੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦੀ ਹੈ। ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਬਾਹਰੋਂ ਕੁੰਡਾ ਜੜ ਦੇਂਦੀ ਹੈ। ਬੈਣੋ ਚੌਂਕਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਦੌੜ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਨੂੰ ਖੋਹਲਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਬੰਦ ਦਰਵਾਜੇ ਉੱਤੇ ਮੁੱਕੀਆਂ ਮਾਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਚੀਖਦੀ ਹੈ।)

ਬੈਣੋ : ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਕਿਉਂ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ? ਕੁੰਡਾ ਕਿਉਂ ਜੜ ਦਿੱਤਾ ਵਿਹੜੇ ਨੂੰ ਜਾਲਮੇ ? ਖੋਲ੍ਹ ਦਰਵਾਜ਼ਾ। ਕਿਉਂ ਤਾੜ ਰੱਖਿਐ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ? ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹ। ਹਾਏ ਰੱਬਾ! ਮੇਰਾ ਪਿੰਡਾ ਕਿਉਂ ਤਪ ਰਿਹੈ ? ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੰਜੀ ਉੱਤੇ ਪਈ ਅੱਡੀਆਂ ਕਿਉਂ ਰਗੜਦੀ ਹਾਂ ? ਕਿਉਂ ਮੇਰੀਆਂ ਤਲੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਚੰਗਿਆੜੇ ਨਿੱਕਲਦੇ ਨੇ। ਹਾਏ ਰੱਬਾ!

ਬਾਜਰੇ ਦਾ ਸਿੱਟਾ ਨੀ ਮੈਂ ਤਲੀ ਤੇ ਮਰੋੜਿਆ..

ਬਾਜਰੇ ਦਾ ਸਿੱਟਾ....

ਤੇਜ਼ ਲੈਅ ਵਿੱਚ ਜੋਸ਼ ਤੇ ਮਸਤੀ ਦੀਆਂ ਘੁੰਮਣਘੇਰੀਆਂ ਤੜਪਦੀਆਂ ਹਨ। ਬੈਣੋ ਦੌੜ ਕੇ ਕੱਚੀ ਕੰਧ ਦੇ ਮਘੋਰੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਝਾਕਦੀ ਹੈ। ਕੰਧ ਉੱਤੇ ਮੁੱਕੀਆਂ ਮਾਰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਗੀਤ ਦੀ ਲੈਅ ਦੇ ਨਾਲ ਵਾਲ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਕੂਕਾਂ ਮਾਰਦੀ ਹੋਈ ਨੱਚਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਨੱਚਣਾ ਵਹਿਸ਼ੀ ਰੂਪ ਧਾਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਲੈਅ ਦੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਬੈਣੋ ਨੂੰ ਦੰਦਲਾਂ ਪੈਣ ਲਗਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਉਹ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਲੋਟਣੀਆਂ ਖਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਦਾ ਕਾਮ-ਮੱਤਾ ਵੇਗ ਸਿਖਰ ਉੱਤੇ ਪੁਜਦਾ ਹੈ ਤੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਬਾਹਰ ਗਿੱਧਾ ਤੇ ਗੀਤ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਬੈਣੋ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਪਸੀਨਾ ਤੇ ਸਾਹ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਹ ਹਫ਼ ਰਹੀ ਹੈ। (ਸੰਤੀ ਬਾਹਰੋਂ ਬੂਹੇ ਦਾ ਕੁੰਡਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਬੈਣੋ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੈ।)

ਸੰਤੀ : ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਤੈਨੂੰ, ਚੰਦਰੀਏ। ਕਿਉਂ ਕਲੇਸ਼ ਪਾਇਆ ਘਰ ਵਿੱਚ। (ਬੈਣੋ ਜ਼ਮੀਨ ਉੱਤੇ ਪਈ ਸਿਸਕ ਰਹੀ ਹੈ। ਸੰਤੀ ਉਸ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਭਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਹ ਡੂੰਘੀ-ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।)

(ਫੇਡ ਆਊਟ)

(ਸੰਤੀ ਭੱਠੀ ਨੂੰ ਫੂਕਾਂ ਲਾ ਕੇ ਭਖਾਉਂਦੀ ਹੈ।)

ਦੋ ਫਾਲੇ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟਦੀ ਹੈ। ਬਣਸੋ ਲੋਹੇ ਦਾ ਵੱਡਾ ਕੜਛਾ ਫੜੀ ਦਾਖ਼ਿਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।)

ਬਣਸੋ : ਅੱਗ ਮੰਗਣ ਆਈ ਹਾਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ। ਮੇਰੇ ਕੜਛੇ 'ਚ ਦੋ ਚਾਰ ਅੰਗਿਆਰ ਪਾ ਦੇਹ।

ਸੰਤੀ : ਹਾਲੇ ਭੱਠੀ ਮਘੀ ਨਹੀਂ।

ਬਣਸੋ : ਤੂੰ ਵੀਹ ਵਾਰ ਮੇਰੇ ਤੰਦੂਰ ਤੋਂ ਅੱਗ ਲੈਣ ਆਈ ਹੋਵੇਂਗੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਕਦੇ ਮੋੜਿਆ ਤੈਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ?