ਸਾਂ। ਤੂੰ ਆ ਕੇ ਮੇਰਾ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਅਸੀਸ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਮੈਂ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਸੁਹਣੀ ਲਗਦੀ ਸਾਂ।

ਸੰਤੀ : (ਸੱਨਾਟੇ ਵਿੱਚ) ਕਿਹੜੀ ਮਾਂ ਦਾ ਭੈੜਾ ਦੁੱਧ ਪੀਤਾ ਏ ਤੂੰ ਚੰਦਰੀਏ। ਆਪ ਵੀ ਤਬਾਹ ਹੋਵੇਂਗੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਤਬਾਹ ਕਰੇਂਗੀ। ਤੂੰ ਮਰਨ ਨੂੰ ਫਿਰਦੀ ਹੈਂ।

ਬੈਣੋ : (ਗਰਜ ਕੇ) ਹਾਂ। ਇੱਥੇ ਇਸ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਨਾ ਪਿਆਰ ਹੈ ਨਾ ਮੌਤ।

ਸੱਤੀ : ਕਿਉਂ ਸ਼ਰਮ ਹਯਾ ਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਚੰਡਾਲੇ! ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਮੂੰਹ ਕਾਲਾ(ਉਹ ਝਈ ਲੈ ਕੇ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਤਵੇ ਨੂੰ ਉਲਟਦੀ ਹੈ। ਪੁੱਠੇ ਤਵੇ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਰਗੜਦੀ ਹੈ ਤੇ ਬੈਣੋ ਵੱਲ ਵਧਦੀ ਹੈ। ਬੈਣੋ ਚੀਖ ਮਾਰਦੀ ਹੈ। ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਪਾਗ਼ਲ ਹੋਈ ਸੰਤੀ ਉਸ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਦੇਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਬੈਣੋ ਚੌਫਾਲ ਡਿਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਸੰਤੀ ਉਸ ਉੱਤੇ ਹਾਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਬੈਣੋ ਦਾ ਮੂੰਹ ਕਾਲਾ ਕਰ ਦੇਂਦੀ ਹੈ।

ਇਸ ਜਦੋ-ਜਹਿਦ ਵਿੱਚ ਬੈਣੋ ਕੁਰਲਾਉਂਦੀ ਤੜਪਤੀ ਤੇ ਚੰਘਿਆੜਦੀ ਹੈ। ਸੰਤੀ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਭਰੀ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬੈਣੋ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਨਿਢਾਲ ਪਈ ਹੈ।)

ਪਿਛੋਕੜ ਵਿੱਚ ਡਮਰੂ ਵਜਦਾ ਹੈ । ਸਾਰਾ ਸੀਨ ਭਿਅੰਕਰ ਰੂਪ ਧਾਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।

 

ਸੀਨ - ਤੀਜਾ

(ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਵੇਲਾ। ਸੰਤੀ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚੋਂ ਤਿੱਤਰ ਕੱਢ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਚੋਗਾ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਕੁੱਕੜ ਨੂੰ ਟੋਕਰੇ ਹੋਠੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਦਾਣੇ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਉੱਤੇ ਧਰੀ ਹਾਂਡੀ ਵਿੱਚ ਡੋਈ ਫੇਰਦੀ ਹੈ। ਬੈਣੋ ਪਾਣੀ ਦੀ ਘੜੀ ਚੁੱਕੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।)  

ਸੰਤੀ : ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਨਾਲ ਨਾ ਤੁਰਿਆ ਕਰ।

ਬੈਣੋ : ਹੋਰ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੁਰਾਂ ?

ਸੰਤੀ : ਗੁੱਤ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਤੇ ਗਲਮੇ ਦੇ ਬੀੜੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ। ਫਿਰ ਆਖਦੀ ਐ ਲੋਕ ਝਾਕਦੇ ਨੇ।

ਬੈਣੋ : ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ ਜੇ ਗੁੱਤ ਆਪੇ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਵੇ, ਤੇ ਬੀੜੇ ਬੰਦ ਨਾ ਰਹਿਣ ?

ਸੰਤੀ : ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੜਾ ਵੀ ਉੱਪਰ ਤੀਕ ਨਾ ਭਰਿਆ ਕਰ। ਤੁਰਦੀ ਐਂ ਛਲਕਦਾ ਏ। ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਭਿੱਜ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। (ਬੈਣੋ ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੜਾ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਟਿਕਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਕੁੜਤੀ ਛੰਡਦੀ ਹੈ ਤੇ ਗੁੱਤ ਕਰਦੀ ਹੈ।)

ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਏ, ਰੋਟੀ ਉੱਤੇ। ਤੂੰ ਆਟਾ ਗੁੰਨ੍ਹ ਲੈ। (ਕਾਕੂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਬੈਣੋ ਅੰਦਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।)

ਕਾਕੂ : ਕਈ ਹੱਟਾਂ ਦੇ ਫੇਰੇ ਮਾਰੇ। ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਭਾਅ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹ ਰਹੇ ਨੇ। ਸੋਚਿਆ ਹੁਣੇ ਤੋਂ ਬੈਣੋ ਦਾ ਦਾਜ ਬਣਾ ਲਈਏ। ਦਰਜ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਫਿਰ ਵਿਹਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣੀ।