ਪੀੜ ਅੰਨ੍ਹੇਵਾਹ
ਮੁੱਕ ਜਾਣੀ ਇਹ ਜਿੰਦ ਨਿਮਾਣੀ
ਸਰੀਰ 'ਚੋਂ ਰੂਹ ਮਾਰਕੇ ਧਾਅ ਨਿਕਲੂ
ਸਿਵਾ ਠੰਡਾ ਹੋਣ 'ਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮੁੱਕਣੀ
ਪੀੜ ਮੇਰੇ ਹੱਡਾਂ 'ਚੋਂ ਅੰਨ੍ਹੇਵਾਹ ਨਿਕਲੂ
ਫਰੋਲ ਲੈਣਾ ਸਵਾਹ ਵਿੱਚੋਂ ਮੇਰੀਆਂ ਪੀੜਾਂ
ਜਿਵੇਂ ਸੱਜ ਵਿਆਹੀ ਦੁੱਧ 'ਚੋਂ ਲੱਭਦੀ ਛੱਲਾ
ਦੇਖਿਓ ਜੇ ਲੱਭਿਆ ਦਿਲ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਕੋਈ
ਚੁੱਕ ਕੇ ਪਾ ਦੇਣਾ ਇਸਦੀ ਰਾਖ ਨੂੰ ਕੁੱਜੇ
ਕਿਤੇ ਸਿਵਿਆਂ 'ਚ ਵੀ ਨਾ ਰਹਿ ਜਾਏ ਕੱਲਾ
ਲਿਖ ਲਿਓ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਦਰਦ ਦਾ ਕਿੱਸਾ
ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਆਖਰੀ ਸਾਹ ਨਿਕਲੂ
ਪਰ ਲਿਖਿਓ ਨਾ ਉਸ ਚੰਨ ਦੇ ਬਾਰੇ
ਜਿਸਦਾ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਮੂੰਹੋਂ ਨਾਂ ਨਿਕਲੂ
ਕਿਤੇ ਰਹਿ ਨਾ ਜਾਵੇ ਕੁੱਝ ਮੇਰਾ ਬਾਕੀ
ਸਭ ਸਾੜ ਦਿਓ ਅੱਗ 'ਚ ਭਾਫ਼ ਦੇ ਨਾਲ
ਇੱਕ ਲਿਖ ਕੇ ਕਿਤਾਬ ਮੇਰੇ ਦਰਦਾਂ ਦੀ
ਨਦੀ 'ਚ ਰੋੜ੍ਹ ਦਿਓ ਮੇਰੀ ਰਾਖ ਦੇ ਨਾਲ
ਪਹਿਲਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਹੜ੍ਹ 'ਚ ਗੋਤੇ ਖਾਂਦਾ ਸੀ।
ਜਾਂਦਾ ਹੁਣ ਪਾਣੀ 'ਚ ਗੋਤੇ ਖਾਂਦਾ ਖਾਂਦਾ
ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਮਿਲਜੂ ਸਕੂਨ ਉਏ ਲੋਕੋ
ਜੇ ਗੜਬੀ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿਓ ਉਸਦਾ ਪਰਾਂਦਾ
ਮੈਂ ਸੱਤੇ ਜਨਮਾਂ ਲਈ ਰੱਖਲਾਂ ਇਹੋ ਹੀ
ਜੇ ਉਸਦੇ ਹੇਠਾਂ ਨੂੰ ਛੂਹ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਨਿਕਲੂ
ਸਮਝੀਂ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਸਾਂ ਆਇਆ
ਜੇ ਘਰ ਦੇ ਚੁਬਾਰੇ 'ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਕਾਂ ਨਿਕਲੂ
