ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਦੂਜਾ ਹਿੱਸਾ ਗਲੋਬਲ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਵਾਪਰੀ ਵਿਸ਼ਵੀਕਰਨ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਉਸਦੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਚਾਰ ਕਾਵਿ- ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਉਸਦਾ ਨਵਾਂ ਕਾਵਿ-ਸੰਗ੍ਰਹਿ 'ਪਿਆਸ' ਵੀ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰੀ ਦੀ ਸਾਰੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਸ਼ਵੀਕਰਨ ਦੇ ਅਮਲ ਦੌਰਾਨ ਵਾਪਰੀਆਂ ਤੇਜ਼ਧਾਰ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਅਤੇ ਬਦਲਦੇ ਹਏ ਸਮਾਜਿਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਪ੍ਰਤਿਮਾਨਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਦੌਰ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਵੀ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਬੇਗਾਨਗੀ, ਉਦਾਸੀ, ਇੱਕਲਤਾ ਅਤੇ ਝੋਰਿਆਂ ਦੀ ਧੁੰਦ ਪਸਰਨ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠੋਂ ਉਸਦੇ ਹਿੱਸੇ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਖਿਸਕ ਰਹੀ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨੰਗੀਆਂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹੋਣ। ਇਥੇ ਕਵੀ ਨੂੰ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੀ ਆਪਣੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਖਾਰਜ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਪੁਰਖੇ ਉਸਦੇ ਅਵਚੇਤਨ ਵਿਚ ਖੌਰੂ ਪਾਉਣ ਲਗਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਉਸਦੀ ਪੁਸਤਕ 'ਸਿਮਰਤੀਆਂ ਦੀ ਲਾਲਟੈਨ' ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਸਿਮਰਤੀਆਂ ਦੀ ਲਾਲਟੈਨ ਦਾ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਚਿਹਨ ਕਵੀ ਦੀ ਭੂਤਕਾਲੀ ਪੂਰਵਲੀ ਵਿਰਾਸਤ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਭਵਿੱਖੀ ਦਰਪੇਸ਼ ਮਸਲਿਆਂ ਦੀ ਸਮਝ ਤੇ ਸਮਾਧਾਨ ਲਈ ਵਾਰ ਵਾਰ ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ। ਕਵੀ ਆਪਣੀ ਸੰਘਰਸ਼ਮਈ ਵਿਰਾਸਤ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿਚ ਅਜੋਕੇ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਵਿਕਰਾਲ ਪ੍ਰਸਥਿਤੀਆਂ ਨਾਲ ਸੰਵਾਦ ਰਚਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਆਪਣੇ ਰੋਹ-ਵਿਦਰੋਹ ਨੂੰ ਅਭਿਵਿਅਕਤੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਸਮਾਂ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਵੀ ਇਕੋ ਵੇਲੇ ਕਈ ਮੋਰਚਿਆਂ 'ਤੇ ਜੀਵਨ-ਯੁੱਧ ਲੜ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਹ ਅੰਧਕਾਰ ਦੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਚਿਹਰਿਆਂ ਅੱਗੇ ਪਿੱਤਰੀ ਲਾਲਟੈਨ ਨਾਲ ਮੁਖ਼ਾਤਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਅਮਰਜੀਤ ਕੌਂਕੇ ਦੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੀ ਅੰਦਰਲੀ ਧੁਨੀ ਵੱਲ, ਧਿਆਨ ਮਾਰਿਆਂ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਉਸਦੇ ਹਾਣ ਦੇ ਗੁੰਮ ਗਵਾਚ ਰਹੇ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਗਹਿਰੀ ਆਸਥਾ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਵਿਰੋਧੀ ਪ੍ਰਸਥਿਤੀਆਂ ਅਤੇ ਵਿਕਰਾਲ ਪ੍ਰਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿਚ ਵੀ ਆਪਣੇ ਖਿੰਡ ਚੁੱਕੇ ਸੁਪਨ ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਟੁਕੜਾ ਟੁਕੜਾ ਜੋੜਕੇ ਇਕ ਜਿਊਣ ਜੋਗੀ ਦੁਨੀਆਂ ਘੜਨ ਦੇ ਆਹਰ ਵਿਚ ਲੱਗਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।

ਕਿਰਚਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ

ਲਹੂ 'ਚ ਤੈਰਦਿਆਂ

ਰਗਾਂ 'ਚ ਭੁਰਦਿਆਂ ਵੇਖਿਆ

ਸੁਪਨੇ ਕਿਰਚਾਂ 'ਚ ਵਟਦੇ

ਜਿਸਮ ਚੋਂ ਉਗਦੇ ਤੱਕੇ

ਕਿੰਨੀ ਹੀ ਵਾਰ

ਪਰ ਨੈਣ ਹਨ ਚੰਦਰੇ

ਕਿ ਸੁਪਨੇ ਵੇਖਣ ਦੀ

ਆਦਤ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦੇ

(ਸਿਮਰਤੀਆਂ ਦੀ ਲਾਲਟੈਨ, ਪੰਨਾ:94)