ਵਿਚ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਮੂਲ ਮੁੱਦੇ ਪਿੱਠਭੂਮੀ ਵਿਚ ਜਾ ਡਿੱਗੇ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਾਰਪੋਰੇਟੀ ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਗਹਿਰੀ ਧੁੰਦ ਅਤੇ ਅਨਿਸ਼ਚਿਤਤਾ ਵਿਚ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੇ ਹੀ ਨਕਸ਼ ਪਛਾਣਨ ਤੋਂ ਆਹਰੀ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਮੂਲ ਮਨੁੱਖੀ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀਆਂ ਦਾ ਹਨਨ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਇਕ ਅਜਨਬੀ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵੱਲ ਧੱਕ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੀਆਂ ਪ੍ਰਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿਚ ਘਿਰਿਆ ਮਨੁੱਖ ਇਕ ਸਲੀਪ ਵਾਕਰ ਵਾਂਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਡੂੰਘੀ, ਨੀਂਦ ਰੂਪੀ ਹਾਈਬਰਨੇਸ਼ਨ ਵਿਚ ਉਤਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਨਿਸ਼ਚਿਤ ਵਾਤਾਵਰਨ ਵਿਚ ਕਵੀ ਆਪਣੀ ਲਘੂ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਜੋੜਨ ਤੋੜਨ ਅਤੇ ਮੁੜ ਪ੍ਰੀਭਾਸ਼ਤ ਕਰਨ 'ਤੇ ਲੱਗਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੀ ਚੇਤਨਾ ਵਿਚੋਂ ਮੂਲ ਮਾਨਵੀ ਸਰੋਕਾਰ ਮਨਫ਼ੀ ਹੋਣ ਲਗਦੇ ਹਨ। ਉਸਦੀ ਚੇਤਨਾ ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਤਾਂ ਫੜ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਸੂਰਜ ਦਾ ਅਕਸ ਫੜਨ ਵਿਚ ਵਿਫ਼ਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਸੰਦਰਭ ਵਿਚ ਚੌਂਕੇ ਦੀ ਕਾਵਿ-ਪੁਸਤਕ 'ਪਿਆਸ' ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਕਾਵਿ ਪੁਸਤਕ ਵਿਸ਼ਵੀਕਰਨ ਦੀ ਜਟਿਲ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ ਦਿਨ-ਬ-ਦਿਨ ਇਕੱਲੇ ਹੋ ਰਹੇ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਤ੍ਰਾਸਦਿਕ ਸਥਿਤੀ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿਵਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਮੰਡੀ ਦਾ ਕੰਮ ਸਮੂਹਿਕਤਾ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰਕੇ ਉਸ ਖਪਤਵਾਦੀ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਮੰਡੀ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਦਾ ਅਨੁਸਾਰੀ ਹੋਵੇ। ਆਪਣੇ ਇਸ ਅਮਲ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਹਿੱਤ ਮੰਡੀ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਸਥਾਨਕ ਸੱਭਿਅਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਨਿਗਲ ਰਹੀ ਹੈ। ਬਾਜ਼ਾਰ ਸਾਡੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਤੀਕ ਪਹੁੰਚ ਚੁਕਿਆ ਹੈ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਕਿ ਇਹ ਸਾਡੇ ਜੀਨਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਘੁਮਪੈਠ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਹਾਲਾਤ ਵਿਚ ਇਕ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਮਨੁੱਖ ਅਜਨਬੀਕਰਨ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰਲਾ ਬੂਹਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਰੋਂਦਾ ਵੀ ਹੈ ਤੇ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਵੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਕੌਂਕੇ ਦੀ ਕਵਿਤਾ 'ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਸਾਂ' ਵੇਖੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ-

ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਸਾਂ

ਆਪਣੇ ਹੀ ਮੋਢੇ ਤੇ

ਸਿਰ ਧਰ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗਿਆਂ

ਬਾਹਾਂ 'ਚ ਲੈ ਕੇ ਘੁੱਟਿਆ

ਦਿਨ ਭਰ ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਬੋਟੀਆਂ

ਤੋੜ ਤੋੜ ਕੇ ਚੱਬਦਾ ਰਿਹਾ

ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ

ਪਾਣੀ ਵਾਂਗੂ ਨਿਗਲਦਾ ਰਿਹਾ

(ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਕਰਕੇ (ਪੰਨਾ:78)

'ਪਿਆਸ' ਕਾਵਿ-ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਦੀ ਸਾਰੀ ਦੀ ਸਾਰੀ ਕਵਿਤਾ ਕਵੀ ਦੇ ਧੁਰ ਅੰਦਰਲੀ 'ਪਿਆਸ' ਨੂੰ ਮੁਖਾਤਬ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪਿਆਸ ਕਵੀ ਦੀ ਜੀਵਨ ਪ੍ਰਤੀ ਜਿਗਿਆਸਾ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ। ਕਵੀ ਖੁੱਭ ਕੇ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਮਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਘਰ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚੋਂ ਆਪਣੇ ਲਹੂ ਦਾ ਸੰਗੀਤ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਕਾਟਵੀਆਂ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧੀ ਪ੍ਰਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿਚ ਘਿਰਿਆ