ਲਵੋ। ਪਾਲ ਨੇ ਹੱਸਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, 'ਮੁਆਫੀ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸ ਗੱਲ ਦੀ ਮੰਗਦੇ ਹੋ। ਇਸ ਦਾ ਇਹ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸਾਂ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਿਆ ਨਹੀਂ।"
ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਮਝਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ, ਉਹ ਕੁਦਰਤੀ ਓਪਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਇਕ ਪਿਆਰਾ, ਅਰਮਾਨ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ।
'ਫਿਰ ਉਸ ਦਿਨ ਵਾਲੀ ਗੱਲ। ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇਖੋ, ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦੇਵੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਥੱਕ ਕੇ ਡਿੱਗ ਚੁੱਕੀ ਹਾਂ। ਤੁਹਾਡਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਤੇ ਬਲ ਨਵਾਂ ਹੈ।'
'ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦਿਲ ਵਿਚ ਅਰਮਾਨ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਫਰਜ਼ ਤੇ ਛੱਡੋ।
ਸਤਿਨਾਮ ਥੱਲੇ ਗਾਉਣ ਲਗ ਪਿਆ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਸਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਅਸੀਂ ਸਾਂ, ਜਾਂ ਕੋਈ ਉਸ ਦੀ ਨਖਰੇਲੋ।
'ਰਾਂਝਾ ਮੈਂ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਾ, ਤੂੰ ਸਿਆਲੀ ਹੀਰ ਨੀ।
ਹਸ਼ਰ ਤਾਂਈ ਚੁੱਭਣਗੇ, ਤੇਰੇ ਮਾਰੇ ਤੀਰ ਨੀ।
ਮੈਂ ਤੇ ਪਾਲ ਦੋਵੇਂ ਹੱਸ ਪਏ।
'ਤੁਸਾਂ ਉਸ ਦਿਨ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਕਦੇ ਫੇਰ ਆਪਣੀ ਜੀਵਨ ਵਿਥਿਆ ਦਸਾਂਗੀ। 'ਕਦੇ ਫੇਰ ਤਾਂ ਆਉਣਾ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਅੱਜ ਤੁਸੀਂ ਸੁਣਾ ਸਕਦੇ ਹੋ ? ਮੈਂ ਪਾਲ ਨੂੰ ਸੁਭਾਵਕ ਕਿਹਾ।
'ਅੱਜ ਵੀ ਕੋਈ ਸੋਹਣਾ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ। ਇਕ ਸ਼ਾਂਤ ਥਾਂ ਤੇ ਸੁਤੰਤਰ ਸਮਾਂ ਲੋੜੀਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਬਾਂਹ ਹੇਠਾਂ ਕਰਨ 'ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਵੱਟਾਂ ਵਾਲੀ ਚੁੰਨੀ ਵੀ ਥੱਲੇ ਨੂੰ ਢਿਲਕ ਗਈ, ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਗਲ ਹਰੇ ਮਣਕਿਆਂ ਦੀ ਮਾਲਾ ਚਿੱਟੇ ਕਾਲਰਾਂ ਤੇ ਸੁਹੱਪਣ ਦੀ ਸਵੇਰ ਬਣ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਜਾਪਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮਣਕਿਆਂ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਕੁਲ ਸਿਮਰਣ ਬੰਦ ਪਏ ਹਨ। ਖ਼ਬਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਛੋਹ ਇਕ ਵਾਰ ਹੀ ਪ੍ਰਭੂ ਆਖਣ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸੰਸੇ ਮੁਕਾ ਦੇਵੇਗੀ।
ਪਰ ਜੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸੰਸੇ ਮੁਕ ਗਏ, ਫਿਰ ਪੁਜਾਰੀ ਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ਕੀ ਰਹੀ? ਜਦ ਪੁਜਾਰੀ ਨਾ ਰਿਹਾ, ਪੂਜਯ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋਵੇਗੀ। ਕੀ ਪੁਜਾਰੀ ਪੂਜ੍ਯ ਵਿਚ ਚਲਿਆ ਜਾਵੇਗਾ, ਤੇ ਮੁੜ ਮੇਰੀ ਪੂਜਾ ਹੋਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਵੇਗੀ? ਨਾ ਬਈ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਮਨਜੂਰ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਸਿਮਰਨ ਸਕਤੀ ਆਪਣੇ ਪੂਜਯ ਨੁਕਤੇ ਤੇ ਹੀ ਜਮ੍ਹਾਂ ਦੇਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।
ਰਾਜ ਨਾ ਚਾਹੂੰ ਮੁਕਟ ਨਾ ਚਾਹੂੰ, ਮਨ ਪ੍ਰੀਤ ਚਰਨ ਕੁਮਲਾਰੇ।
'ਕਿਥੇ ਚਲੇ ਗਏ । ਪਾਲ ਨੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਤੇ ਕੂਹਣੀ ਰਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
'ਹਰ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਕਿਥੇ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
'ਹਰ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਕਿਥੇ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ?
'ਆਪਣੀ ਆਖਰੀ ਜਾਂ ਮੁੱਢਲੀ ਮੰਜਲ ਵਲ।‘
