ਉਸ ਰੁਮਾਲੀ ਦੀਆਂ ਤਹਿਆਂ ਚੁੱਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਹਵਾ ਜਿਆਦਾ ਵਗਣ ਕਰਕੇ ਚੁਬਾਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਰੀਆਂ 'ਠੱਕ ਠੱਕ' ਵੱਜ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਪਾਲ ਨੇ ਫੁੱਲ ਨੰਗੇ ਕੀਤੇ, ਹਵਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਪੱਤੀਆਂ ਤੇ ਸੁਗੰਧੀ ਸਾਰੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਖਿੱਲਰ ਗਈ। ਪਾਲ ਨੇ ਝੱਟ ਰੁਮਾਲੀ ਦੱਬ ਲਈ।

'ਕੋਮਲ ਰੂਹਾਂ ਕੋਮਲ ਹੀ ਸੁਗਾਤਾਂ ਦਿਆ ਕਰਦੀਆਂ ਨੇ।

'ਇਹ ਫੁੱਲ ਕੁਮਲਾ ਗਏ ਹਨ ; ਪਰ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੁਮਲਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੀਦਾ, ਬੇਵਫਾ ਜੁ ਹੋਏ।

'ਹੁਸਨ ਜਵਾਨੀਆਂ ਆਪਣੀ ਮਿਆਦ 'ਤੇ ਆਪ ਹੀ ਝੁਰੜਾ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਇਹ ਤੇ ਫੁੱਲ ਸਨ।

'ਮੇਕੀ ਸੁਗਾਤ ਦੀ ਤੁੱਛਤਾ ਵਲ ਨਾ ਵੇਖਿਆ ਜਾਵੇ, ਪ੍ਰੀਤ ਯਾਦ ਦੀ ਮਹਿਕ ਵਲ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ।

'ਮੈਂ ਤੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਾ ਕੇ ਗਵਾਚ ਗਈ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਪੱਤਝੜ ਵਿਚ ਮੁੜ ਬਹਾਰ ਬਣ ਰਹੀ ਹੈ। ਅੱਜ ਮੈਂ ਈਸ਼ਵਰ ਦੀਆਂ ਦਾਤਾਰ ਬਖਸ਼ਸ਼ਾਂ 'ਤੇ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ।'

ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਇਕ ਆਪ ਮੁਹਾਰੀ ਰਸੀਲਤਾ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।

ਮੈਂ ਇਕ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਬੋਤਲ ਵਾਂਗ ਚੁੱਪ ਸਾਂ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਕੁਲ ਜਜਬੇ ਰੋਮਾਂਚ ਬਣ ਕੇ ਅਟਕੇ ਹੋਏ ਸਨ । ਉਸ ਇਕ ਸੁੱਕੇ ਫੁੱਲ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਲਾਇਆ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਭਾਸਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਬਹਿਸਤ ਵਲ ਜ਼ੋਰੀ ਖਿੱਚ ਲਿਆ ਹੈ। ਨੇੜੇ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਜ਼ਬਤਹੀਣ ਚੀਕ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ, ਓਦੋਂ ਹੀ ਸਤਿਨਾਮ ਹੇਠੋਂ ਮੁੜ ਗਾ ਉਠਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦੇ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਹੌਲ ਪੈਦੇ ਹਨ।

'ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਆਪਣਾ, ਸੋਹਣੀਏ ਬਣਾ ਲਵੀਂ,

ਤੇਰਾ ਹੀ ਜਦ ਹੋ ਗਿਆ; ਫਿਰ ਕੀ ਜਗ ਨਾਲ ਸੀਰ ਨੀ ?

ਪਾਲ ਨੇ ਮੁਸਕ੍ਰਾਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, 'ਸਤਿਨਾਮ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਕੀ ਆਖ ਰਿਹਾ ਹੈ ?'

'ਆਪ ਮੁਹਾਰੀਆਂ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ'

'ਕਿਤੇ ਸੱਚ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਆਖ ਰਿਹਾਂ ?

'ਸਚਾਈ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਆੜ ਲੈ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਆਵੇਗੀ ਬਿਲਕੁਲ ਨੰਗੇ ਮੂੰਹ। ਸਚਾਈ ਕੀ ਤੇ ਬਹਾਨੇ ਕੀ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਜੋ ਕੁਝ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੈ; ਮੈਂ ਸਪਸ਼ਟ ਦਸ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਇਕ ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਖੁਸ਼ੀ ਅੰਦਰ ਹਿਲੋਰਾ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ, ਤੁਹਾਡੇ ਮਿੱਠੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਗਮਾ। ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਅਨੰਦ ਹੀ ਅਨੰਦ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ਇਕ ਛੋਟੀ ਲਹਿਰ ਦਿਸਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਮੁੜ ਓਹੀ ਵੱਡਾ ਸਾਗਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਇਕ ਡਰ ਕੰਬਣੀ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਤੇ ਮੇਰੀ ਨਾਦਾਨ ਉਮਰ ਤੁਹਾਡੇ ਗਲਤ ਪਿਆਰ ਦੀ ਨਿਰੀ ਕਾਮਨਾ ਬਣ ਕੇ ਨਾ ਰਹਿ ਜਾਏ।'