'ਬਲਬੀਰ! ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਅੱਗੇ ਹੱਥ ਜੋੜਦੀ ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਨਿਮਾਣੀ ਨੂੰ ਐਨਾ ਉੱਚਾ ਨਾ ਖ਼ਿਆਲ ਕਰੋ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਸਮਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਤੁਹਾਡੇ ਭਰਾ ਦਾ ਮੈਂ ਥੁਕ ਛੱਡਿਆ ਮਲ ਹਾਂ।
'ਮਲ ਤੋਂ ਖ਼ਾਲੀ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਅੰਗ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਮਲ ਵਿਚ ਜਿਹੜੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਬਹੁਤ ਚਮਕ ਹੈ, ਉਹ ਭਗਵਾਨ ਦਾ ਸਾਤਵਕ ਗੁਣ ਹੈ। ਮਲ ਵਿਚ ਸੁਤੰਤਰ ਆਪਣੀ ਚਮਕ ਨਹੀਂ। ਦੂਜੇ ਕਿਸੇ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਵਾਲਾ ਗਿਲਾ, ਇਸ ਤੋਂ ਸਰਬ ਇਸਤਰੀ ਜਾਤੀ ਅੱਗੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮਰਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਯੋਗ ਵਰਤਾਅ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਨੇ ਕਿੰਨਾ ਫਜੂਲ ਰੋਹਬ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੁਆਫ਼ ਕਰੋ, ਉਹ ਤਰਸ ਦੇ ਪਾਤਰ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਦਾ ਆਪ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਜਿਸ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕ੍ਰਿਆ ਵਿਚ ਪੁੰਨ ਪਾਪ ਦਾ ਗਿਆਨ ਨਹੀਂ, ਉਸ 'ਤੇ ਰੋਸ ਬੇਅਰਥ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਹੀ ਮਨ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਕਰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੀ ਕੋਮਲ ਬਾਣੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਰੁੱਖਾਪਣ ਕੱਢ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਤੁਹਾਡਾ ਹੀ ਸਬਰ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਫ਼ਾ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤ ਜਗਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
'ਇਹ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮੰਨ ਸਕਦੀ। ਆਦਮੀ ਬਲ ਨਾਲ ਹਰ ਚੰਗੀ ਮੰਦੀ ਚੀਜ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਯੋਗ ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਸਤਰੀ ਆਪਣੇ ਸਤਿਧਰਮ ਨੂੰ ਛੱਡ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਬਾਜ਼ੀ ਲਾ ਕੇ ਵੀ ਹਾਰ ਖਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੇ ਸਮਝਦੀ ਹਾਂ, ਮਰਦ ਕੋਲ ਬਲ ਹੈ ਤੇ ਇਸਤਰੀ ਕਮਜੋਰੀਆ ਦੀ ਭੰਨੀ ਅਬਲਾ। ਮਰਦ ਕੋਈ ਐਬ ਵੀ ਕਰ ਲਵੇ, ਉਹ ਵੀ ਨੇਕੀ ਬਣਾ ਕੇ ਜਗ ਵਿਚ ਰੋਸ਼ਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਸਤਰੀ ਇਕ ਪਵਿੱਤਰ ਕਾਰਜ ਵਿਚ ਵੀ ਬਦਨਾਮ ਸਮਝੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਬੁਨਿਆਦ ਤਕੜੇ ਮਾੜੇ ਦੀ ਜੰਗ ਉੱਤੇ ਹੈ।
ਪਾਲ ਕੁਝ ਹੋਰ ਵੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਤਾਰੋ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹਦੀ ਦਿਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਹਾਸਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਕੀ ਉਸ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਧੰਨਵਾਦ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਜਿਹੜਾ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਹਸਾਂਦਾ ਹੈ। ਤਾਰੋ ਨੇ ਉਤੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਕਿਹਾ, 'ਕਿਉਂ ਬਲਬੀਰ। ਕੱਢ ਲੈ ਦਿਲ ਦੇ ਗੁਬਾਰ! ਹੈ ਪਾਲ! ਲਾ ਛੱਡੀ ਸੀ ਮਹੀਨੇ ਦੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਨਾਲ ਹੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲੈ ਚਲਦਾ, ਨਾਲੇ ਮੇਰਾ ਜੀਆ ਲੱਗਾ ਰਿਹਾ ਕਰੂ।
'ਜੀਅ ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਲਵਾਉਣਾ ਏ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾਵਾਂ ਮੈਂ, ਇਹ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ?
ਮੈਂ ਕਹਿ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਪਾਲ ਨੇ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਕਿਹਾ, 'ਚਲਾਂਗੀ, ਜਰੂਰ ਚਲਾਂਗੀ, ਜੇ ਤੇਰਾ ਜੀਅ ਨਹੀਂ ਲਵਾਉਣਾ ਹੋਰ ਕਿਸ ਦਾ ਲਵਾਉਣਾ ਏ।
'ਦਿਸਦੀ ਏ ਗੱਲ, ਤੂੰ ਕਿਤੇ ਸਾਡੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ... । ਤਾਰੋ ਦੀ ਗੱਲ ਵਿਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ।
'ਤੇਰਾ ਵੀ ਕੁਝ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ, ਕਦੇ ਓਧਰ ਕਦੇ ਏਧਰ?' ਪਾਲ ਨੇ ਹੱਸਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
'ਰੋਟੀ ਤਿਆਰ ਪਈ ਏ ਬਲਬੀਰ! ਹੇਠਾਂ ਉਡੀਕਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਠੰਢੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ।
'ਓਸ ਨੂੰ ਲੰਗਰ ਖੁਆ ਦੇ, ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਅੱਜ ਪਾਲ ਦੇ ਨਿਊਂਦਾ ਹੈ।
' ਉਠ ਤੂੰ ਚਲ ਕੇ ਰੋਟੀ ਖਾਹ, ਪਾਲ ਆਪ ਭੁੱਖੀ ਬੈਠੀ ਹੈ।
