ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਚੀਕ ਦੀ ਗੂੰਜ ਉਸ ਦੀ ਗਤੀ ਵਿਚ ਬਸੰਤ ਤੇ ਪੱਤਝੜ ਹੋ ਨਿਬੜਦੀ ਹੈ।
"ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪਰਦਿਆਂ ਵਿਚ ਕੱਜੀ ਤੇ ਲੁੱਕੀ ਹੋਈ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਮਹਾਨ ਆਪਾ ਲੁਕਿਆ ਤੇ ਪਰਦੇ ਹੇਠ ਕੱਜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਹੋਠਾਂ ਤੋਂ ਕੁਝ ਉਚਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਹਵਾਵਾਂ ਵੀ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕਰ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ; ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਕੁਝ ਉਚਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਹੋਠਾਂ ਦੀ ਮੁਸਕਾਨ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਵੀ ਸ਼ਬਦ ਹੋ ਨਿਬੜਦੇ ਹਨ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਦੋਂ ਗਾਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਬੋਲੇ ਵੀ ਸੁਣਨ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਤੇ ਸੰਗੀਤ ਖਿੱਚ ਵਿਚ ਮਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੁਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸੂਰਦਾਸ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਸਕਦੇ ਤੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦੇ, ਤੇ ਉਤਸੁਕਤਾ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ-ਪਿੱਛੇ ਤੁਰ ਪੈਂਦੇ ਹਨ।”
ਉਹ ਬੋਲਦਾ ਬੋਲਦਾ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਸ ਚੁੱਪ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ ਸਮੇਟ ਲਿਆ, ਇਸ ਚੁੱਪ ਵਿਚ ਵੀ ਕੋਈ ਅਣਸੁਣਿਆ ਗੀਤ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਬੋਲ ਸੁਣ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਇਕਲੱਤਾ ਤੇ ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਰਾਹਤ ਮਿਲੀ ।
