14

ਇਕ ਦਿਨ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ, ਤਿੰਨ ਚੇਲਿਆਂ, ਜੋ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਖੇਡਦੇ ਰਹੇ ਸਨ, ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਉਸ ਦੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ: “ਮਾਲਕ, ਮੇਰੇ ਕਪੜੇ ਪਾਟ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਪਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਹੋਰ ਕਪੜੇ ਹੈ ਨਹੀਂ। ਮੈਨੂੰ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿਓ ਕਿ ਮੈਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਜਾ ਕੇ ਨਵੇਂ ਕਪੜੇ ਖ਼ਰੀਦ ਲਿਆਵਾਂ।"

ਅਲਮੁਸਤਫ਼ਾ ਉਸ ਨੌਜੁਆਨ ਵਲ ਵੇਖਦਾ ਹੋਇਆ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਲਿਆ ਆਪਣੇ ਕਪੜੇ ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਦੇਹ।" ਚੇਲੇ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪ ਸਿਖ਼ਰ ਦੁਪਹਿਰ ਨੰਗ-ਮੁਨੰਗਾ ਖੜਾ ਰਿਹਾ।

ਅਲਮੁਸਤਫ਼ਾ ਨੇ ਗਰਜਵੀਂ ਤੇਜ਼ ਆਵਾਜ਼, ਜਿਵੇਂ ਲੜਾਈ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਘੋੜਾ ਸੜਕ ਉੱਤੇ ਸਰਪਟ ਦੌੜਦਾ ਹੋਵੇ, ਵਿਚ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਕੇਵਲ ਨੰਗੇ ਸਰੀਰ ਵਾਲੇ ਹੀ ਸੂਰਜ ਦੀ ਗਰਮੀ ਵਿਚ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕੇਵਲ ਭੋਲੇ-ਭਾਲੇ ਹੀ ਹਵਾ ਦੇ ਘੋੜੇ 'ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਉਹ ਜੋ ਹਜ਼ਾਰ ਵਾਰੀ ਰਸਤਾ ਭੁਲਦਾ ਹੈ ਅਖ਼ੀਰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਪੁੱਜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

"ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੇ ਵੀ ਚਲਾਕ ਮਨੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਅਜੇ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਹੀ ਗੱਲ ਹੈ ਇਕ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤਾ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, 'ਅਸੀ ਚਮਕਦੀਆਂ ਵਸਤਾਂ ਵਾਸਤੇ ਨਰਕ ਬਣਾਇਆ। ਸਿਰਫ਼ ਅੱਗ ਹੀ ਇਸ ਚਮਕ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰਕੇ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਜੜ੍ਹ ਤੋਂ ਪਿਘਲਾ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਹੈ, ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ?'

"ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਜੁਆਬ ਸੀ, 'ਤੁਸੀ ਨਰਕ ਬਣਾ ਕੇ ਉਸ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਤੇ ਰਖਵਾਲੀ ਵਾਸਤੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਵੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ।' ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਉੱਤਰ ਸੀ, ‘ਨਹੀਂ