18

ਲਗਾਤਾਰ ਸੱਤ ਦਿਨ ਤੇ ਸੱਤ ਰਾਤਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਉਸ ਬਾਗ਼ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਾ ਢੁਕਿਆ, ਬਸ ਇਕੱਲਾ ਉਹ ਸੀ ਜਾਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਦਰਦ, ਉਹ ਲੋਕ ਜੋ ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਪਿਆਰ ਤੇ ਸਬਰ ਨਾਲ ਸੁਣਦੇ ਸਨ, ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕੰਮਾਂ-ਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਰੁੱਝ ਗਏ ਸਨ।

ਕੇਵਲ ਕਰੀਮਾ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਉਣ ਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਚੁੱਪ ਦੀ ਨਕਾਬ ਸੀ, ਉਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਕੱਪ ਤੇ ਪਲੇਟ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਇੱਕਲਤਾ ਤੇ ਭੁੱਖ ਵਾਸਤੇ ਕੁਝ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਲਈ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਸੀ। ਉਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਉਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਰੱਖ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਈ।

ਅਲਮੁਸਤਫ਼ਾ ਫਿਰ ਗੇਟ ਦੇ ਨੇੜੇ ਉੱਗੇ ਚਿੱਟੇ ਚਿਨਾਰ ਦੇ ਦਰੱਖ਼ਤ ਕੋਲ ਆਇਆ ਤੇ ਉੱਥੇ ਹੀ ਬੈਠ ਕੇ ਦੂਰ ਸੜਕ ਵਲ ਨਿਗਾਹ ਮਾਰੀ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਹੀ ਦੇਰ ਪਿੱਛੋਂ ਉਸ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਜਿਵੇਂ ਸੜਕ ਉੱਤੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਬੱਦਲ ਉਡਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਵਲ ਵਧ ਰਹੇ ਹੋਣ । ਬੱਦਲਾਂ ਦੇ ਇਸ ਗਹਿਰ ਵਿੱਚੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰੀਂ ਪਏ ਆਪਣੇ ਨੌਂ ਚੇਲੇ, ਕਰੀਮਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਚਲ ਰਹੀ ਸੀ।

ਅਲਮੁਸਤਫ਼ਾ ਅੱਗੇ ਵਧ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੜਕ ਉੱਤੇ ਹੀ ਅੱਗੋਂ ਦੀ ਜਾ ਮਿਲਿਆ, ਉਹ ਸਾਰੇ ਗੇਟ ਲੰਘ ਕੇ ਅੰਦਰ ਆ ਗਏ ਅਤੇ ਹੁਣ ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਠਾਕ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਘੰਟਾ ਕੁ ਪਹਿਲਾਂ ਇਥੋਂ ਗਏ ਹੋਣ।

ਉਹ ਅੰਦਰ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋਏ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਬੈਠ ਕੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਬਹੁਤ