ਅਨੁਭਵ ਬਾਰੇ ਕਿੰਨੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਸਨੂੰ ਅਸੰਭਵ ਕਹਿ ਕੇ ਰੱਦ ਕਰ ਦੇਂਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਜਿੰਨਾਂ ਮਰਜੀ ਯਤਨ ਕਰੀਏ ਅਸੀਂ ਉਸਦੀ ਹਕੀਕਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਹੀਂ ਕੱਢ ਸਕਦੇ ?

"ਇਹ ਖਿਆਲੀ ਔਰਤ ਹੀ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਦੇ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਸਾਂਝੇ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਭਾਤ ਵੇਲੇ ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਅੱਖ ਖੁਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਮਿਹਰ ਅਤੇ ਮਾਤਰੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਲਿਸ਼ਕਦੇ ਨੈਣਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਝੁਕੀ ਹੋਈ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਦੀ ਸਕੀਮ ਬਣਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਅਤੇ ਉਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਸਿਰੇ ਚਾੜ੍ਹਣ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰਦੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਭੋਜਨ ਕਰਨ ਲਈ ਬੈਠਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸੀ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਤੇ ਬੋਲ ਸਾਂਝੇ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਉਹ ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਸਲਾਹ ਦੇਂਦੀ,"ਅਸੀ ਇਥੇ ਬੈਠ ਬੈਠ ਕੇ ਬਹੁਤ ਥੱਕ ਗਏ ਹਾਂ। ਚਲੋ ਖੇਤਾਂ ਤੇ ਚਰਾਗਾਹਾਂ ਵਿਚ ਘੁੰਮਣ ਚਲੀਏ।" ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਛਡ ਛਡਾ ਕੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਖੇਤਾਂ ਵਲ ਨੂੰ ਹੋ ਤੁਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅਸੀ ਉੱਚੀ ਸਾਰੀ ਚਟਾਨ ਉਤੇ ਬੈਠਕੇ ਦੂਰ ਖ਼ਿਤਿਜ ਵਲ ਵੇਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਉਹ ਸੁਨਹਿਰੀ ਬੱਦਲਾਂ ਵਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਚੇਤੰਨ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਪੰਛੀ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਮੁੜਦੇ ਹੋਏ ਚਹਿਚਹਾਂਦੇ ਤੇ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੇ, ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੇ ਸੁੱਖ ਸ਼ਾਂਤੀ ਜਿਹੇ ਤੋਹਫ਼ੇ ਲਈ ਖ਼ੁਦਾ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰਦੇ ਹਨ।

"ਕਈ ਵਾਰੀ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਚਿੰਤਾਗ੍ਰਸਤ ਅਤੇ ਔਕੜ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੀ ਆਮਦ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਮੇਰੀ ਸਾਰੀ ਚਿੰਤਾ ਤੇ ਉਲਝਣ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਸਕੂਨ ਵਿਚ ਬਦਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਆਤਮਾ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਮਨੁੱਖ ਪ੍ਰਤੀ ਅਨਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਬਗ਼ਾਵਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਹਨਾਂ ਚਿਹਰਿਆਂ ਵਿਚ ਤਕਦਾ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਮੈਂ ਦੂਰ ਭੱਜਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਹਲਚਲ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਕੇ ਇਕ ਖ਼ੁਦਾਈ