"ਜਦੋਂ ਸ਼ਿਕਾਰਾ ਦੋ ਨਹਿਰਾਂ ਦੇ ਦੁਮੇਲ 'ਤੇ ਪੁਜਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਚਰਚ ਦੀਆਂ ਘੰਟੀਆਂ ਦੀ ਗਮਗੀਨ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦਿਤੀ। ਭਾਵੇਂ ਮੈਂ ਅਧਿਆਤਮਕ ਵਜਦ ਵਿਚ ਸਾਂ ਹਕੀਕਤ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ, ਪਰ ਇਸ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਵਿੰਨ੍ਹ ਦਿਤਾ ਤੇ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਮਾਯੂਸ ਕਰ ਦਿਤਾ।
"ਸ਼ਿਕਾਰਾ ਕੰਢੇ ਆ ਲਗਾ ਅਤੇ ਮਰਮਰੀ ਦੇ ਪੌਡੇ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿਤਾ ਗਿਆ, ਜੋ ਇਕ ਪੱਕੀ ਗਲੀ ਨੂੰ ਰਾਹ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਸ਼ਿਕਾਰੇ ਦੇ ਮਾਲਕ ਨੇ ਬਾਗ਼ ਵਿਚਕਾਰ ਬਣੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਮਹਿਲ ਵਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, 'ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਟਿਕਾਣੇ 'ਤੇ ਪੁੱਜ ਗਏ ਹੋ।' ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਮੈਂ ਮਹਿਲ ਵਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹਿਆ, ਸ਼ਿਕਾਰੇ ਵਾਲਾ ਸਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਮੇਰੇ ਪਿਛੇ ਪਿਛੇ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੁਖ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਉਤੇ ਪੁੱਜ ਕੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ ਅਲਵਿਦਾ ਤੇ ਧੰਨਵਾਦ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਕਹੇ।
"ਮੈਂ ਘੰਟੀ ਵਜਾਈ, ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁਲ੍ਹਿਆ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਮੈਂ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋਇਆ ਵਿਰਲਾਪ ਅਤੇ ਰੋਣ ਰੁਹਾਟੇ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਮੇਰਾ ਸੁਆਗਤ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਤੇ ਸੁੰਨ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਇਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਨੌਕਰ ਮੇਰੇ ਵਲ ਵਧਿਆ ਤੇ ਗ਼ਮਗੀਨ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਪੁਛਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸ ਕੰਮ ਆਇਆ ਹਾਂ; ਮੈਂ ਪੁਛਿਆ, 'ਕੀ ਇਹ ਮੇਅਰ ਦਾ ਮਹਿਲ ਹੈ? ਉਹ ਝੁਕਿਆ ਅਤੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ, ਮੈਂ ਲੈਬਨਾਨ ਦੇ ਗਵਰਨਰ ਵਲੋਂ ਦਿਤੀ ਹੋਈ ਚਿਠੀ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਫੜਾ ਦਿਤੀ। ਉਸਨੇ ਚਿਠੀ ਵਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਸੰਜੀਦਗੀ ਨਾਲ ਆਓ ਭਗਤ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਲ ਵਧਿਆ।
“ਮੈਂ ਇਕ ਨੌਜੁਆਨ ਨੌਕਰ ਵਲ ਮੁੜਿਆ ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚਲੇ ਗਮਗੀਨ ਮਾਹੌਲ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਸਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਅਜ ਹੀ ਮੇਅਰ ਦੀ ਬੇਟੀ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋਈ ਹੈ, ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਢਕ ਕੇ ਜਾਰੋ ਜਾਰ ਰੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤਾ।
“ਉਸ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਮਾਨਸਿਕ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਅੰਦਾਜਾ ਲਾਓ ਜੋ ਸਮੁੰਦਰ ਪਾਰ ਕਰਕੇ, ਆਸਾ ਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਦੂਰ
