ਨੂੰ ਬਿਸਤਰੇ ਉਤੇ ਢੇਰੀ ਕਰ ਦਿਤਾ: ਮੈਂ ਉਨੀਂਦੀ ਜਿਹੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਸਾਂ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਨੀਂਦ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਅਤੇ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਹੋਸ਼ ਰਲੀ ਮਿਲੀ ਹੋਈ ਸੀ।
"ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਮੈਂ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਰਿਹਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਜੀਵਨ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਵਿਸ਼ਾਲ ਦਾਇਰੇ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿਚ ਆਤਮਾ ਘੁੰਮਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸਨੂੰ ਸਮੇਂ ਦੇ ਪੈਮਾਨੇ ਨਾਲ ਮਾਪਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ ਜੋ ਮਨੁੱਖੀ ਕਾਢ ਹੈ। ਇਹ ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਤੇ ਹੁਣ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਬੜੀ ਕਰਮਾਂ ਮਾਰੀ ਘੜੀ ਸੀ।
"ਅਚਾਨਕ ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕੋਈ ਸਾਇਆ ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਮੰਡਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕੋਈ ਅਲੌਕਿਕ ਆਤਮਾ ਮੈਨੂੰ ਬੁਲਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਪਰ ਕੋਈ ਸਪਸ਼ਟ ਚਿੰਨ੍ਹ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸਨ ਆ ਰਹੇ। ਮੈਂ ਉਠ ਖੜਾ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਹਾਲ ਕਮਰੇ ਵਲ ਨੂੰ ਉਠ ਤੁਰਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਦੈਵੀ ਸ਼ਕਤੀ ਮੈਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਖਿਚੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਮੈਂ ਇੱਛਾ ਨਾ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਤੁਰ ਪਿਆ ਜਿਵੇਂ ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ ਹੋਵਾਂ। ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸਮੇਂ ਅਤੇ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹੇ ਕਿਸੇ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਸਫਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂ।
"ਜਦ ਮੈਂ ਹਾਲ ਕਮਰੇ ਦੇ ਸਿਰੇ 'ਤੇ ਪੁਜਿਆ, ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਚੈਂਬਰ ਵਿਚ ਸਾਂ ਜਿਸਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕਫਨ ਵਿਚ ਇਕ ਲਾਸ਼ ਪਈ ਸੀ, ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਮੋਮਬੱਤੀਆਂ ਜਗ ਰਹੀਆਂ ਤੇ ਉਤੇ ਚਿੱਟੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਹਾਰ ਪਏ ਸਨ। ਮੈਂ ਲਾਸ਼ ਦੇ ਕੋਲ ਗੋਡਿਆਂ ਭਾਰ ਬੈਠ ਕੇ ਵਿਛੜੀ ਰੂਹ ਵਲ ਵੇਖਿਆ। ਕੀ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ ਮੌਤ ਦੇ ਪਰਦੇ ਵਿਚ ਲਿਪਟੀ ਮੇਰੇ ਸਾਹਵੇਂ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ, ਮੇਰੀ ਚਿਰਜੀਵੀ ਸਾਥਣ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਸੀ। ਇਹ ਉਹ ਔਰਤ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਮੈਂ ਪੂਜਾ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ, ਹੁਣ ਮੌਤ ਦੇ ਠੰਡੇ ਯਖ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ, ਚਿੱਟੇ ਕਫਨ, ਚਿੱਟੇ ਫੁੱਲਾਂ ਵਿਚ ਲਿਪਟੀ, ਯੁਗਾਂ ਦੀ ਚੁੱਪ ਵਿਚ ਲੇਟੀ ਪਈ ਸੀ।
"ਓ, ਪਿਆਰ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੇ ਮੌਤ ਦੇ ਮਾਲਕ! ਤੂੰ ਹੀ ਸਾਡੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਦਾ ਸਿਰਜਨਹਾਰਾ ਏਂ। ਤੂੰ ਹੀ ਸਾਡੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨੀ ਤੇ ਹਨੇਰੇ
