ਵਲ ਲਿਜਾਂਦਾ ਏ। ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਬਖ਼ਸ਼ਦਾ ਅਤੇ ਉਸ ਵਿਚ ਆਸ ਦੀ ਕਿਰਨ ਤੇ ਦਰਦ ਭਰਦਾ ਏਂ। ਹੁਣ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਜੁਆਨੀ ਦੀ ਸਾਥਣ ਦੇ ਠੰਡੇ ਯਖ ਤੇ ਸਵਾਸਹੀਣ ਰੂਪ ਵਿਚ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਾਏ ਹਨ।
"ਮਾਲਕ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਨਿਖੇੜ ਕੇ ਇਥੇ ਲਿਆਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਵੇਂ ਜੀਵਨ ਉਤੇ ਮੌਤ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਉਤੇ ਗ਼ਮ ਦੀ ਤਾਕਤ ਦਾ ਭੇਦ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਟੁੱਟੇ ਦਿਲ ਦੇ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਵਿਚ ਚਿੱਟੇ ਲਿਲੀ ਫੁੱਲ ਉਗਾਏ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਮੁਰਝਾਏ ਹੋਏ ਵਿਖਾਉਣ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਦੂਰ ਘਾਟੀ ਵਿਚ ਲੈ ਆਂਦਾ ਹੈ।
"ਓ ਮੇਰੀ ਇਕੱਲ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲੇ ਦੇ ਸਾਥੀਓ, ਖੁਦਾ ਦੀ ਇਹੀ ਇੱਛਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕੁੜਿਤਣ ਦਾ ਪਿਆਲਾ ਪੀਵਾਂ। ਉਸ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ। ਅਸੀਂ ਮਹਾਨ ਪ੍ਰਮੇਸ਼ਰ ਦੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਜਿਹੇ ਤੱਤਾਂ ਤੋਂ ਸਿਵਾਇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਉਸ ਪ੍ਰਮੇਸ਼ਰ ਦੀ ਇੱਛਾ ਅਗੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਉਣ ਤੋਂ ਸਿਵਾਇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
"ਜੇ ਅਸੀ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਸਾਡਾ ਪਿਆਰ ਨਾ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਵਲੋਂ ਹੈ ਨਾ ਹੀ ਸਾਡੇ ਲਈ। ਜੇ ਅਸੀ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸਾਡੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਹੈ। ਜੇ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਦਰਦ ਸਾਡੇ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਸਗੋਂ ਪ੍ਰਕ੍ਰਿਤੀ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
"ਇਹ ਗਾਥਾ ਦਸ ਕੇ ਮੈਂ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਜੋ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਜੀਵਨ ਬਾਰੇ ਸ਼ੰਕਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਪੱਕਾ ਉਪਾਸ਼ਕ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਪਿਆਲੇ ਵਿਚੋਂ ਜੋ ਵੀ ਪੀਂਦਾ ਹਾਂ ਉਸਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਵਿਚ ਜਿੰਨੀ ਕੁੜਿਤਣ ਰਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਸਦਾ ਮੈਂ ਉਪਾਸ਼ਕ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਗ਼ਮ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਵਿਚ ਵਿਸਵਾਸ ਰਖਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਟੁੰਬਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਫੌਲਾਦੀ ਉਂਗਲਾਂ ਦੀ ਉਸ ਦਇਆ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰਖਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਮਸਲ ਕੇ ਰਖ ਦੇਂਦੀਆਂ ਹਨ।
"ਇਹ ਹੈ ਮੇਰੀ ਕਹਾਣੀ। ਮੈਂ ਇਸਦਾ ਅੰਤ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ
