"ਮੋਂ ਦਾਮਸਕਸ ਦੇ ਇਕ ਧਨਵਾਨ ਤੇ ਫਰਾਖਦਿਲ ਸ਼ੇਖ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਜਿਸਨੇ ਅਰਬ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਉਜਾੜ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਵਿਚ ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਕੰਢੇ ਕੰਢੇ ਆਪਣੇ ਤੰਬੂ ਗੱਡ ਦਿਤੇ। ਸ਼ਾਮ ਢਲਣ ਸਮੇਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਨੌਕਰ ਚਾਕਰ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਭੇਜੇ ਕਿ ਲੋੜਵੰਦ ਯਾਤਰੂਆਂ ਨੂੰ ਲੱਭ ਲਿਆਉਣ ਜੋ ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਆਸਰਾ ਤੇ ਭੋਜਨ ਲੈ ਸਕਣ। ਪਰ ਉਥੋਂ ਦੀਆਂ ਉਭੜ ਖਾਭੜ ਸੜਕਾਂ ਵੀਰਾਨ ਪਈਆਂ ਸਨ-ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਮਹਿਮਾਨ ਨਾ ਮਿਲਿਆ।

"ਮੈਂ ਇਕਾਂਤ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਉਸ ਸ਼ੇਖ਼ ਦੀ ਹਾਲਤ ਉਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, 'ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਜੇ ਇਹ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵਿਛੜਿਆ ਹੋਇਆ, ਹੱਥ ਵਿਚ ਡੰਡਾ ਤੇ ਖਾਲੀ ਟੋਕਰੀ ਬਾਂਹ ਉਤੇ ਟੰਗੀ ਹੋਈ ਹੁੰਦੀ ਅਤੇ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸਿਰੇ 'ਤੇ ਗੰਦ ਦੇ ਢੇਰ ਨੇੜੇ ਬੈਠਾ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਦਾ ਖਾਣਾ ਵੰਡ ਕੇ ਖਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ।'

"ਲੈਬਨਾਨ ਵਿਚ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ, ਗਵਰਨਰ ਦੀ ਬੇਟੀ ਆਪਣੀ ਨੀਂਦ ਵਿਚੋਂ ਜਾਗੀ, ਜਿਸਨੇ ਕੀਮਤੀ ਗਾਊਨ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਵਾਲਾਂ ਵਿਚ ਇਤਰ ਫੁਲੇਲ ਅਤੇ ਜਿਸਮ ਉਤੇ ਵਧੀਆ ਸੁਗੰਧੀ ਛਿੜਕੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਮਹਿਲ ਦੇ ਬਾਗ਼ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਘੁੰਮ ਰਹੀ ਸੀ। ਗਲੀਚੇ ਵਾਂਗ ਵਿਛੇ ਘਾਹ ਉਤੇ ਪਈਆਂ ਤ੍ਰੇਲ ਬੂੰਦਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਗਾਊਨ ਦੇ ਪੱਲੇ ਭਿਉਂ ਦਿਤੇ। ਪਰ ਅਫ਼ਸੋਸ। ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਪਰਜਾ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰ ਸਕੇ।

"ਜਿਉਂ ਹੀ ਮੈਂ ਗਵਰਨਰ ਦੀ ਬੇਟੀ ਦੀ ਇਸ ਤਰਸਯੋਗ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਚਿੰਤਨ ਕੀਤਾ, ਮੇਰੀ ਆਤਮਾ ਨੇ ਝੰਜੋੜ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ, 'ਕੀ ਇਹ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਇਕ ਸਾਧਾਰਨ ਕਿਸਾਨ ਦੀ ਬੇਟੀ ਹੁੰਦੀ, ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀਆਂ ਭੇਡਾਂ ਦੇ ਇਜੱੜ ਨੂੰ ਚਰਾਗਾਹ ਵਲ ਲਿਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਉਸ ਇਜੱੜ ਨੂੰ ਘਰ ਵਾਪਿਸ ਲਿਆਉਂਦੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ