ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੱਲਮੁਹਤੱਦਾ ਦੀ ਪ੍ਰਸਿਧੀ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਕੋਨੇ ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਫੈਲਦੀ ਗਈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਸਤਿਕਾਰ ਦੇਣ ਅਤੇ ਮਾਲਕ ਦੇ ਬੁਲਾਰੇ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਸੁਨਣ ਲਈ ਦੂਸਰੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਆਏ।

ਚਕਿਤਸਕ, ਵਕੀਲ, ਕਵੀ ਤੇ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਜਿਥੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਦੇ, ਗਲੀ ਹੋਵੇ, ਚਰਚ ਹੋਵੇ, ਮਸਜਿਦ ਹੋਵੇ, ਯਹੂਦੀਆਂ ਦਾ ਪੂਜਾ ਸਥਾਨ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਥਾਂ ਜਿਥੇ ਲੋਕ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ, ਉਸ ਉਤੇ ਸੁਆਲਾਂ ਦੀ ਵਾਛੜ ਕਰ ਦੇਂਦੇ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਉਸਦੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਕੇ ਬਾਗੋਬਾਗ ਹੋ ਜਾਦੇ ਜੋ ਅਗੇ ਤੋਂ ਅਗੇ ਲੋਕਾਂ ਤਕ ਪੁੱਜਦੇ।

ਉਸਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਤੇ ਇਸਦੇ ਯਥਾਰਥ ਬਾਰੇ ਦਸਿਆ

"ਮਨੁੱਖ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਝੱਗ ਵਾਂਗ ਹੈ ਜੋ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸਤਹ ਉਤੇ ਤੈਰਦੀ ਹੈ। ਹਵਾ ਚਲਣ ਨਾਲ ਇਹ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਇਸਦੀ ਹੋਂਦ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਮੌਤ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਅਲੋਪ ਕਰ ਦੇਂਦੀ ਹੈ।

"ਜੀਵਨ ਦੀ ਹਕੀਕਤ ਜੀਵਨ ਹੀ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਆਰੰਭ ਗਰਭ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਇਸਦਾ ਅੰਤ ਕਬਰ ਵਿਚ। ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਲ ਜੋ ਬੀਤ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੇਵਲ ਸਦੀਵੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇਕ ਪਲ ਹੈ ਅਤੇ ਪਦਾਰਥਵਾਦੀ ਸੰਸਾਰ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿਚਲੀ ਹੋਂਦ ਜਾਗ੍ਰਤ ਅਵਸਥਾ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਇਕ ਸੁਪਨਾ ਮਾਤਰ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਅਸੀਂ ਮੌਤ ਦਾ ਭੈ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ।

"ਅਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਹਾਸੇ ਦੀ ਆਵਾਜ, ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਿਆ ਹਰ ਹਉਂਕਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗੂੰਜ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰਖਦੀ ਹੈ ਜੋ ਹਰ ਚੁੰਮਣ, ਜਿਸਦਾ ਸਰੋਤ ਖੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਦਾ ਪ੍ਰਤਿਕਰਮ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।

"ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਗਮ ਰਾਹੀਂ ਕੇਰੇ ਹਰ ਹੰਝੂ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਰਖਦੇ ਹਨ;