ਉਹ ਹੱਥ ਵਿਚ ਵਿੰਗੀ ਟੇਢੀ ਨਕਾਰਾ ਖੂੰਡੀ ਫੜੀ ਜੀਵਨ ਪੱਥ ਉਤੇ ਤੁਰ ਰਹੇ ਹੋਣ, ਉਹ ਇੰਜ ਹਫਦੇ ਹੋਏ ਤੁਰਦੇ ਜਿਵੇਂ ਪਹਾੜ ਦੀ ਚੋਟੀ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਰਹੇ ਹੋਣ ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਹ ਅਸਲ ਵਿਚ ਉਤਰਾਈ ਵਲ ਨੂੰ ਉਤਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ। "ਅਤੇ ਦੂਸਰਾ ਦਸਤਾ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਹੈ ਜੋ ਜੁਆਨ ਹਨ, ਜੋ ਦੌੜਦੇ ਜਿਵੇਂ ਪੈਰਾਂ ਨਾਲ ਉਡਦੇ ਹੋਏ, ਗਾਉਂਦੇ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗਲੇ ਵਿਚ ਚਾਂਦੀ ਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਕਸੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹੋਣ ਅਤੇ ਪਹਾੜ ਦੀ ਚੋਟੀ ਵਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਬੇਰੋਕ ਜਾਦੁਈ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਖਿੱਚੇ ਜਾਂਦੇ ਹੋਣ। "ਮੇਰੇ ਵੀਰੇ, ਤੁਸੀ ਇਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਰਖਦੇ ਹੋ? ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਹ ਸੁਆਲ ਉਦੋਂ ਕਰੋ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀ ਰਾਤ ਦੀ ਚੁੱਪ ਚਾਂ ਵਿਚ ਇਕੱਲੇ ਹੋਵੇ। "ਆਪਣੇ ਆਪ ਲਈ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰੋ ਕਿ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਬੀਤੇ ਕਲ ਦੇ ਗੁਲਾਮਾਂ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਰਖਦੇ ਹੈ ਜਾਂ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਕਲ੍ਹ ਦੇ ਆਜ਼ਾਦ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨਾਲ।" ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਅੱਲਮੁਹਤੱਦਾ ਆਪਣੀ ਆਰਾਮਗਾਹ ਵਲ ਪਰਤ ਪਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤਕ ਇਕਾਂਤਵਾਸ ਵਿਚ ਰਖਿਆ ਅਤੇ ਮਾਲਕ ਦੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿਦਵਤਾ ਭਰੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਿਆ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਕੀਤੀ ਜੋ ਉਸ ਲਈ ਲਿਖਤਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਛਡ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਲਿਖਤਾਂ ਦਾ ਅਧਿਅਨ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀ ਅਜਿਹੀ ਸਮਗਰੀ ਸੀ ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ ਨਾ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਅਧਿਅਨ ਕੀਤਾ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮਾਲਕ ਦੇ ਮੂੰਹੋ ਸੁਣੇ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਕਸਮ ਖਾ ਲਈ ਕਿ ਉਦੋਂ ਤਕ ਆਸ਼ਰਮ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲੇਗਾ ਜਦ ਤਕ ਮਾਲਕ ਰਾਹੀਂ ਛੱਡੀ ਸਾਰੀ ਸਮਗਰੀ ਤੇ ਲਿਖਤਾਂ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਕੇ ਵਿਦਵਰਾ ਹਾਸਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਲੈਂਦਾ, ਤਾਕਿ ਉਹ ਵਿਚਾਰ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਤਕ ਪੁਚਾ ਸਕੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ