ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਦੈਵਤਵ
ਬਸੰਤ ਰੁੱਤ ਆ ਗਈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕ੍ਰਿਤੀ ਨੇ ਨਦੀ ਨਾਲਿਆਂ ਦੀ ਕਲਕਲ ਅਤੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮੁਸਕਾਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਕ੍ਰਿਸ਼ਮਾ ਵਿਖਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਰੂਹ ਖੁਸ਼ ਤੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿਤੀ।
ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਪ੍ਰਕ੍ਰਿਤੀ ਕ੍ਰੋਧਿਤ ਹੋ ਉਠੀ ਅਤੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਸ਼ਹਿਰ ਤਹਿਸ ਨਹਿਸ ਕਰ ਕੇ ਰਖ ਦਿਤਾ। ਅਤੇ ਮਨੁੱਖ, ਉਸਦਾ ਹਸਣਾ, ਖੇਡਣਾ, ਉਸਦੀ ਮਿਠਾਸ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਦਿਆਲਤਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ।
ਇਕ ਘੰਟੇ ਵਿਚ ਭਿਆਨਕ ਤੇ ਪ੍ਰਚੰਡ ਤਾਕਤ ਨੇ ਉਹ ਸਭ ਤਬਾਹ ਕਰਕੇ ਰਖ ਦਿਤਾ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਉਸਾਰਨ ਲਈ ਕਈ ਨਸਲਾਂ ਨੇ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਭਿਅੰਕਰ ਮੌਤ ਨੇ ਮਨੁੱਖ ਅਤੇ ਪਸ਼ੂਆ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸ਼ਿਕੰਜੇ ਵਿਚ ਜਕੜ ਕੇ ਦਰੜ ਸੁਟਿਆ।
ਪ੍ਰਚੰਡ ਅਗਨੀ ਨੇ ਮਨੁੱਖ ਅਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਬਣਾਈਆਂ ਵਸਤਾਂ ਨੂੰ ਹੱੜਪ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਇਕ ਡੂੰਘੀ ਤੇ ਡਰਾਉਣੀ ਰਾਤ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨੂੰ ਸੁਆਹ ਦੇ ਢੇਰ ਹੇਠ ਦੱਬ ਦਿਤਾ। ਡਰਾਉਣੇ ਤੱਤ ਦੇ ਕ੍ਰੋਧ ਨੇ ਮਨੁੱਖੀ ਵਸੋਂ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸ਼ਿਲਪ ਕਲਾ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿਤਾ।
ਧਰਤੀ ਦੇ ਖਿਤਿਆਂ ਅੰਦਰ ਹੋਈ ਤਬਾਹੀ ਦੇ ਭਿਆਨਕ ਸ਼ੋਰ ਸਰਾਬੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇਸ ਸਾਰੇ ਦੁਖਾਤ ਅਤੇ ਤਬਾਹੀ ਵਿਚ ਇਕ ਨਿਮਾਣੀ ਜਿਹੀ ਆਤਮਾ ਖੜੀ ਇਸ ਸਾਰੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਵੇਖਦੀ ਹੋਈ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਸਰਬ ਵਿਆਪਕਤਾ ਬਾਰੇ ਗ਼ਮਗੀਨ ਜਿਹੀ ਹੋ ਕੇ ਸੋਚਦੀ ਪਈ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਧਰਤੀ ਦੀਆਂ ਡੂੰਘੀਆਂ ਤਹਿਆਂ ਹੇਠ ਛਿਪੇ ਅਤੇ ਆਕਾਸ਼ ਦੇ ਉਡਦੇ ਐਟਮਾਂ ਵਿਚ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਨ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਮਾਵਾਂ ਅਤੇ ਭੁੱਖੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਵਿਰਲਾਪ ਨੂੰ
