ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਜੁਆਨੀ
ਇਕ ਨੌਜੁਆਨ ਜੀਵਨ ਦੀ ਪ੍ਰਭਾਤ ਵੇਲੇ ਇਕਾਂਤ ਘਰ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਮੇਜ ਉਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ । ਹੁਣੇ ਉਸਨੇ ਖਿੜਕੀ ਵਿਚੋਂ ਅਸਮਾਨ ਵਲ ਵੇਖਿਆ ਜੋ ਤਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਜੜਿਆ ਜਗਮਗਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜੀ ਇਕ ਯੁਵਤੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੱਲ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰੀ। ਇਸਦੀਆਂ ਰੇਖਾਵਾਂ ਤੇ ਰੰਗ, ਮਾਲਕ ਦੀ ਕਾਰਾਗਿਰੀ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਤਿਬਿੰਬ ਨੌਜੁਆਨ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਝਲਕਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਹਵੇਂ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਭੇਦ ਤੇ ਸਦੀਵਤਾ ਦੇ ਰਹੱਸ ਖੋਲ੍ਹ ਗਏ।
ਯੁਵਤੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਨੌਜੁਆਨ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਉਤਰ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸ ਪਲ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨੇ ਕੰਨਾਂ ਦਾ ਰੂਪ ਲੈ ਲਿਆ ਤਾਂਕਿ ਉਹ ਆਤਮਾਵਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਸਮਝ ਸਕੇ ਜੋ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਮੰਡਰਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਵਿੰਨਿਆ ਗਿਆ।
ਇਸੇ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਕਈ ਘੰਟੇ ਬੀਤ ਗਏ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਸੁਪਨੇ ਦਾ ਪਲ ਸੀ ਜਾਂ ਸਦੀਵਤਾ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਕੇਵਲ ਇਕ ਸਾਲ ਹੀ ਸੀ।
ਫਿਰ ਨੌਜੁਆਨ ਨੇ ਤਸਵੀਰ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰਖੀ, ਪੈਨ ਚੁਕਿਆ ਅਤੇ ਕੈਨਵਸ ਉਤੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਉਲੀਕ ਦਿਤੀਆਂ:
"ਪਿਆਰੀ, ਮਹਾਨ ਸਚਾਈ ਜੋ ਪ੍ਰਕ੍ਰਿਤੀ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਹੈ ਮਾਨਵੀ ਭਾਸ਼ਾ ਰਾਹੀਂ ਇਕ ਮਨੁੱਖ ਤੋਂ ਦੂਸਰੇ ਤਕ ਨਹੀਂ ਪੁੱਜਦੀ। ਸਚਾਈ, ਪਿਆਰ ਭਿੰਨੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਆਪਣਾ ਅਰਥ ਸਮਝਾਉਣ ਲਈ ਚੁੱਪ ਦਾ ਰਾਹ ਚੁਣਦੀਆਂ ਹਨ।
"ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਰਾਤ ਦੀ ਚੁੱਪੀ ਸਾਡੇ ਦੋ ਦਿਲਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਵਧੀਆ ਨੈਣ ਹੈ ਜੋ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਲੈਕੇ ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਗੀਤ
