"ਇਹ ਡਰਾਉਣਾ ਸੰਸਾਰ ਕੀ ਹੈ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਗਤੀ ਵਿਚ ਰਖਦਾ ਅਤੇ ਅਨਜਾਣੀ ਧਰਤੀ ਵਲ ਲਿਜਾਂਦਾ ਹੈ?
"ਇਹ ਧਰਤੀ ਕੀ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਜਿਸਮਾਂ ਨੂੰ ਹੜਪ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਅੱਡੀ ਰਖਦੀ ਅਤੇ ਲਾਲਚ ਲਈ ਸਦੀਵੀ ਆਸਰਾ ਤਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹੈ? ਇਹ ਕਿਹੜਾ ਆਦਮੀ ਹੈ ਜੋ ਤਕਦੀਰ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਰਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੋਠਾਂ ਤੋਂ ਚੁੰਮਣ ਦੀ ਯਾਚਨਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ ਮੌਤ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਏ ਹੇਠ ਲੈ ਲੈਂਦੀ ਹੈ? ਇਹ ਕਿਹੜਾ ਆਦਮੀ ਹੈ ਜੋ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਪਛਤਾਵੇ ਬਦਲੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਇਕ ਪਲ ਖਰੀਦਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ ਸੁਪਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਵਿਚ ਲੈਂਦੇ ਹਨ? ਇਹ ਕਿਹੜਾ ਮਨੁੱਖ ਹੈ ਜੋ ਅਗਿਆਨਤਾ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਉਤੇ ਤੈਰਦਾ ਹੋਇਆ ਹਨੇਰੇ ਦੀ ਖੱਡ ਵਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ? ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ, ਸਿਆਣਪੇ, ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜਾਂ ਕੀ ਹਨ?
ਸਿਆਣਪ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੁਲ੍ਹ ਖੋਹਲੇ ਤੇ ਕਿਹਾ:
"ਮਨੁੱਖ ਤੂੰ ਖੁਦਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਵੇਖੇਂਗਾ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਵਿਚਾਰ ਰਾਹੀਂ ਭਵਿਖ ਦੇ ਭੇਦਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਜਾਏਂਗਾ। ਅਗਿਆਨਤਾ ਦਾ ਫਲ ਅਜਿਹਾ ਹੈ।
"ਖੇਤਾਂ ਵਲ ਜਾਹ ਅਤੇ ਵੇਖ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਮਧੂਮੱਖੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮਿਠਾਸ ਉਤੇ ਮੰਡਰਾਂਦੀ ਅਤੇ ਇੱਲ ਆਪਣੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਉਤੇ ਝਪਟਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਗੁਆਂਢੀ ਦੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਵੇਖ ਕਿਵੇਂ ਛੋਟਾ ਬੱਚਾ ਅੱਗ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਲ ਖਿਚਿਆ ਜਾਂਦਾ ਖੇਡਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿਚ ਰੁਝੀ ਹੋਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮਧੂਮੱਖੀ ਵਾਂਗ ਬਣ ਅਤੇ ਇੱਲ ਦੀ ਨੀਅਤ ਵਲ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਚੰਗੇ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਨਾ ਕਰ। ਅੱਗ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਕੋਲ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਖੇਡਦੇ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ ਬਣ ਤੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇਹ। ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਤੂੰ ਵੇਖਦਾ ਏਂ, ਤੇਰਾ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਤੇਰਾ ਹੀ ਹੈ।
"ਅਨੇਕਾਂ ਪੁਸਤਕਾਂ ਅਤੇ ਅਜੀਬੋਗਰੀਬ ਆਕਾਰ ਅਤੇ ਤੇਰੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਪਿਆਰੇ ਵਿਚਾਰ ਉਹਨਾਂ ਆਤਮਾਵਾਂ ਦੇ ਭੂਤ ਹਨ ਜੋ
