ਤੇਰੇ ਸਨਮੁੱਖ ਰਹੇ ਹਨ। ਤੇਰੇ ਬੁਲ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲੇ ਹੋਏ ਲਫ਼ਜ਼ ਅਜਿਹੀ ਮਾਲਾ ਹੈ ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਅਤੇ ਤੇਰੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਸ ਵਿਚ ਜੋੜਦੀ ਹੈ। ਗਮਗੀਨ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਭਰੇ ਵਿਚਾਰ ਬੀਤੇ ਕਲ ਰਾਹੀਂ ਤੇਰੀ ਰੂਹ ਦੇ ਖੇਤ ਵਿਚ ਬੀਜੀ ਹੋਈ ਫਸਲ ਹੈ ਜਿਹਨਾਂ ਦੀ ਕਟਾਈ ਭਵਿਖ ਵਿਚ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਹੈ।

"ਤੇ ਜੁਆਨੀ, ਜੋ ਤੇਰੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਦੀ ਹੈ ਉਹੀ ਹੈ ਜੋ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦੇ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਹਲੇਗੀ। ਧਰਤੀ, ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕਾਰਜਾਂ ਨੂੰ ਹੱੜਪ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਅੱਡੀ ਰਖਦੀ ਹੈ, ਸਾਡੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਸਰੀਰਾਂ ਚੋਂ ਮੁਕਤੀ ਦਿਵਾਉਂਦੀ ਹੈ।

"ਸੰਸਾਰ, ਜੋ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਗਤੀ ਵਿਚ ਹੈ ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਹੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ ਹੈ; ਅਤੇ ਮਨੁੱਖ ਜਿਸਨੂੰ ਤੂੰ ਛੋਟਾ ਤੇ ਅਗਿਆਨੀ ਸਮਝਦਾ ਏਂ ਖ਼ੁਦਾ ਦਾ ਪੈਗੰਬਰ ਹੈ ਜੋ ਗ਼ਮ ਵਿਚੋਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਤੇ ਅਗਿਆਨਤਾ ਵਿਚੋਂ ਗਿਆਨ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰਨ ਦਾ ਸਬਕ ਸਿਖਣ ਆਇਆ ਹੈ।"

ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਸਿਆਣਪ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਉਤੇ ਹੱਥ ਰਖਿਆ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲਗੀ-

"ਅਗੇ ਵਧਦਾ ਰਹਿ। ਰੁੱਕ ਨਾ। ਅੱਗੇ ਵਧਣਾ ਸੰਪੂਰਨਤਾ ਵਲ ਵਧਣਾ ਹੈ। ਅੱਗ ਵੱਧ, ਜੀਵਨ ਪੰਧ ਵਿਚ ਆਉਂਦੇ ਤਿੱਖੇ ਪੱਥਰਾਂ ਅਤੇ ਕੰਡਿਆਂ ਤੋਂ ਨਾ ਡਰ।"