ਕਮਜ਼ੋਰ ਇਨਸਾਨ ਵਸਦੇ; ਇਕਾਂਤ ਅਤੇ ਆਪ ਨਕਾਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਮਸਜਿਦਾਂ ਵੇਖੀਆਂ, ਬੁਧੀਮਾਨਤਾ ਰਾਹੀਂ ਰੁਸ਼ਨਾਏ ਅਤੇ ਅਗਿਆਨਤਾ ਰਾਹੀ ਧੁੰਦਲਾਏ ਹੋਏ ਵਿਦਿਅਕ ਅਦਾਰ ਵੇਖੇ; ਪਿਆਰ ਦੇ ਸ਼ਰਾਬਖਾਨੇ, ਜਿਥੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਏ ਤੇ ਥੋਥਾਪਨ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਂਦੇ ਵੇਖੇ; ਥੀਏਟਰ ਵੇਖੇ ਜਿਹਨਾਂ ਦੀ ਸਟੇਜ ਉਤੇ ਜਿੰਦਗੀ ਅਸਲੀਅਤ ਤੋਂ ਵੱਖਰੀ ਹੋ ਕੇ ਖੇਡ ਖੇਡੇ ਅਤੇ ਮੌਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਦੁਖਾਂਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘੇਰੇ 'ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕਢ ਦੇਵੇ।

ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਅਤੀਤ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਜੋ ਵੇਖਣ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਪਰ ਹਕੀਕਤ ਵਿਚ ਗਹਿਰੇ ਬੱਦਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਬਹੁਤ ਨੇੜੇ ਦਿਸਦਾ ਭਾਵੇਂ ਮੱਧਮ ਜਿਹਾ।

ਫਿਰ ਜਿੰਦਗੀ ਮੇਰੇ ਵਲ ਮੁੜੀ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲਗੀ।

"ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਆ ਜਾ। ਅਸੀ ਇਥੇ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਰੁੱਕ ਗਏ ਹਾਂ।" ਮੈਂ ਉੱਤਰ ਦਿਤਾ, "ਅਸੀਂ ਕਿਧਰ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ?"

ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬੋਲੀ, "ਅਸੀਂ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਲ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ।" ਤੇ ਮੈਂ ਕਿਹਾ, "ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਰਹਿਮ ਕਰ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਥੱਕ ਗਿਆ ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਜ਼ਖ਼ਮ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਮੇਰੇ ਵਿਚੋਂ ਸਾਹ ਸੱਤ ਮੁੱਕ ਗਿਆ ਹੈ।"

ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿਤਾ, "ਤੁਰਦਾ ਰਹਿ, ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ। ਰੁਕਣਾ ਕਾਇਰਤਾ ਹੈ। ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਅਤੀਤ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਲ ਵੇਖਦੇ ਰਹਿਣਾ ਮੂਰਖਤਾ ਹੈ: ਵੇਖ, ਭਵਿੱਖ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੱਥ ਹਿਲਾ ਕੇ ਖੁਸ਼ਾਮਦੀਦ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ...।