ਫਿਰ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਭਰੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਨੂੰ ਤਕਿਆ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਧੀਮਾ ਧੀਮਾ ਵਿਰਲਾਪ ਸੁਣਿਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਪੁਛਿਆ, "ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਜਿਹੇ ਫੁੱਲੋ, ਤੁਸੀਂ ਕਿਉ ਰੋ ਰਹੇ ਹੋ?"

ਇਕ ਫੁੱਲ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸੂਖਮ ਜਿਹਾ ਸਿਰ ਉੱਚਾ ਚੁਕਿਆ ਅਤੇ ਬੁੜਬੁੜਾਇਆ, "ਅਸੀਂ ਇਸ ਲਈ ਰੋਂਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਮਨੁੱਖ ਆ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਤੋੜ ਲਵੇਗਾ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਮੰਡੀ ਵਿਚ ਵੇਚਣ ਲਈ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ।"

ਅਤੇ ਇਕ ਹੋਰ ਫੁੱਲ ਬੋਲਿਆ, "ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਮੁਰਝਾ ਜਾਵਾਂਗੇ, ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਕੂੜੇ ਦੇ ਢੇਰ ਉਤੇ ਸੁੱਟ ਦੇਵੇਗਾ। ਅਸੀਂ ਰੋਂਦੇ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਜ਼ਾਲਮ ਹੱਥ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੇ ਅਸਲ ਟਿਕਾਣੇ ਤੋਂ ਉਖੇੜ ਸੁੱਟਦਾ ਹੈ।"

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਇਕ ਨਿੱਕੀ ਨਦੀ ਨੂੰ ਇਕ ਵਿਧਵਾ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਮਰ ਚੁੱਕੇ ਬੱਚੇ 'ਤੇ ਵਿਰਲਾਪ ਕਰਦੀ ਸੁਣਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪੁਛਿਆ, "ਮੇਰੀ ਮਾਸੂਮ ਪਵਿਤਰ ਨਦੀਏ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਰੋ ਰਹੀ ਏਂ?"

ਤੇ ਨਦੀ ਨੇ ਦੁਖੀ ਜਿਹੇ ਹੋ ਕੇ ਜੁਆਬ ਦਿਤਾ,"ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਲ ਜਾਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਥੇ ਮਨੁੱਖ ਮੇਰਾ ਨਿਰਾਦਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਸ਼ੀਲੇ ਪਦਾਰਥਾਂ ਲਈ ਆਪਣਾ ਗੰਦ ਮੰਦ ਸਾਫ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਮੇਰੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਰੀ ਪਵਿਤਰਤਾ ਨੂੰ ਦੂਸ਼ਿਤ ਕਰਕੇ ਚੰਗਿਆਈ ਨੂੰ ਗੰਦ ਵਿਚ ਬਦਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਫਿਰ ਮੈਂ ਪੰਛੀਆਂ ਨੂੰ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੇ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਪੁਛਿਆ,"ਮੇਰੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਪਰਿੰਦਿਓ, ਤੁਸੀਂ ਕਿਉਂ ਰੋਂਦੇ ਹੋ?" ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਉੱਡ ਕੇ ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ ਆਇਆ ਅਤੇ ਟਾਹਣੀ ਦੀ ਟੀਸੀ ਉਤੇ ਬੈਠਕੇ ਦਸਣ ਲਗਾ,"ਆਦਮ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਹੁਣੇ ਆਪਣੇ ਭਿਅੰਕਰ ਹਥਿਆਰ ਲੈਕੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਆਉਣਗੇ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਉਤੇ ਇੰਜ ਵਾਰ ਕਰਨਗੇ ਜਿਵੇਂ