ਜਾਦੂਗਰਨੀ
ਉਹ ਔਰਤ ਜਿਸਨੂੰ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੇ ਚਾਹਿਆ ਹੈ ਕਲ੍ਹ ਇਸ ਇਕਾਂਤ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਮਖ਼ਮਲੀ ਕਾਊਚ ਉਤੇ ਆਰਾਮ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਇਹਨਾਂ ਬਲੌਰੀ ਕੱਪਾਂ ਵਿਚੋਂ ਉਹ ਪੁਰਾਣੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਘੁੱਟ ਭਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਇਹ ਬੀਤੇ ਕਲ੍ਹ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੇ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਚਲੀ ਗਈ ਹੈ- ਭੁਲਾਵੇ ਅਤੇ ਥੋਥੇਪਨ ਦੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ।
ਉਸਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹਾਲਾਂ ਵੀ ਮੇਰੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਉਤੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਅਜੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕਪੜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਤਹਿਆਂ ਵਿਚ ਹੈ, ਉਸਦੀ ਮਿੱਠੀ ਆਵਾਜ਼ ਦੀ ਗੂੰਜ ਇਸ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਸੁਣੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਰਾਣੀ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਇਕ ਦੂਰ ਦੁਰਾਡ਼ੀ ਥਾਂ ਚਲੀ ਗਈ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਬਨਵਾਸ ਤੇ ਭੁਲਾਵੇ ਦੀ ਘਾਟੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮੇਰੇ ਬਿਸਤਰੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਉਸ ਔਰਤ ਦਾ ਚਿਤਰ ਲਟਕ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਲਿਖੇ ਹੋਏ ਪੱਤਰ ਮੈਂ ਹੀਰੇ ਪੰਨੇ ਨਾਲ ਜੜੇ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਬਕਸੇ ਵਿਚ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰਖੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਅਤੇ ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਭਵਿੱਖ ਤਕ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣਗੀਆਂ ਜਦੋਂ ਕਿ ਹਵਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭੁਲਾਵੇ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਉਡਾ ਕੇ ਲੈ ਜਾਏਗੀ ਜਿਥੇ ਕੇਵਲ ਗੂੰਗੀ ਚੁੱਪ ਦਾ ਰਾਜ਼ ਹੈ।
ਔਰਤ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਉਹਨਾਂ ਔਰਤਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਹੈ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਦਿਲ ਦਿਤੇ ਹਨ। ਉਹ ਸਚਮੁਚ ਹੀ ਬਹੁਤ ਖੂਬਸੂਰਤ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਖ਼ੁਦਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਘੜਿਆ ਹੋਵੇ, ਏਨੀ ਨਿਮਾਣੀ ਜਿਹੀ ਜਿਵੇਂ ਘੁੱਗੀ ਹੋਵੇ, ਏਨੀ ਕਪਟੀ ਜਿਵੇਂ ਸੱਪ, ਏਨੀ
